Bana inanıyordu, onun sayesinde ben de kendime inanmaya başladım. O dönem neredeyse bir hiçtim, şimdiyse neredeyse bir şeyim.
Sanırım benimle gurur duyuyordu. Arkadaşları için bana kitaplarımı imzalatıyordu. Madem uzağı iyi görüyor, hala gurur duyuyor olmasını isterdim. Artık burada olmasan da neredeyse her gün yıkanmaya ve tıraş olmaya devam ediyorum. Benden utanmaman için ve her şeye rağmen cesur olduğumu düşün diye kendime dikkat ediyorum, iyi bakıyorum. Çok şükür kızım Marie var. Onun seviyesinde olmam lazım. Burada, aşağıda herkesin seni ne kadar çok sevdiğini görmeliydin. O kadar çok kişi ağladı ki. Ben ağlamadım. Bilmiyorum. Sadece küçük mutsuzluklar için ağlıyorum, büyüklere ağlamıyorum. Ve sanırım gözyaşım kalmadı. Küçükken hava ne zaman soğuk olsa ağlardım. Gözyaşı kaynaklarımı kurutmuş olmalıyım.
Sayfa 22Kitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.