Kişinin gönülde kendisi olmak sevginin başlangıcı, sevgilide kendisi olmak ise sonu olmalıydı.Birincisi hamlık, ikincisii olgunluk ve pişmeydi çünkü.Kişi sevgiyle varlığını ama aşk ile hakikatini tanıyordu. Çünkü aşk, kendisinden geçip sevgilideki gerçekliğe ulaşmanın adıydı. Eğer âşık kendi gerçekliğine sevgilide eriyerek ulaşabiliyorsa ayrılık veya kavuşma, red veya kabul, karar veya irade, açılma veya kapanma ortadan kalkıyordu. Bu durumda sevgiliden başlayan yollar yine sevgiliye gidiyordu ki galiba aşk dedikleri şey de bu idi."
Kapı YayınlarıKitabı okudu
·
444 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.