İnsanlar sanki ölümü kanıksadı, doğumu alelade bir vaka saymaya başladı. Hiçbir şey için durup içlenmeye vakit yok. Gün bu gün, saat bu saat. Yoksa şalteri indiriyorlar ve uğultulu koşuşturma başlıyor. Koşuşturma başlayınca insanların oradan oraya savrulduklarını izliyoruz. Kimse birbirinin hatırını sormaya, bir hasta ziyaretine vakit ayıramıyor. Çokları bu durumdan bizardır, farkındadır meselenin, ama fert olarak bütün bu şartları, kendimizi çevreleyen şartları aşmanın imkânını bulamıyorlar.
Eski günler güzeldi deniyor. Doğru. Doğruluk şurada: Çünkü bir mahallede yaşanıyordu. İnsanlar tek tek birbirlerini tanıyorlardı. Çocukluk arkadaşlığı, asker arkadaşlığı, hısımlık-akrabalık, iş arkadaşlığı, cami cemaati sıcak bir ilişkinin ortasındaydı. Hastanın hastalığı, fakirin fakirliği biliniyordu.
Oysa artık yüzlerce dairelik sitelerimizde, beton blok apartmanlarımızda birbirimizi ne görebiliyor, ne tanıyabiliyoruz. Sadece arabalarımızın markalarını biliyor, yazlıklarımızın adreslerini hatırlıyoruz.
·
370 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.