Benim de böyle bir dönemim olmuştu Ufuk, bir lokma yemeğin boğazımdan aşmadığı, bir dakika bile beni uyutmayan ve zihnimi terk etmeyen o acı. Doktora gidip "n'olur bir ilaç verin geçsin" diye yalvardım. Geçmedi elbet ama senin de tahmin ettiğin üzere alıştım. Yıllar geçti, acısı tükendi ama bıraktığı izler beni yeni bir insana evirdi. Şimdi en iyi bildiğim şey, başıma gelen şeyi kabullenmeye çalışmak. Çünkü evrenle savaşamıyorsun. Kabullenmeyi başardığında ise, acın geçmese de hafifliyorsun. Ciğerlerine ferahlık diliyorum...