Islahat - S. TOMAR /Haydi, bugün herhangi bir duyumuz yokmuş gibi davranalım!
Bazı kitaplar vardır "okunur".
Bazı kitaplar vardır "yaşanır".
Bazı kitaplar vardır kendisini sana "yaşatır".
Hiç bir kitabı okurken eyleme geçtiğiniz oldu mu? Yoğun empati duygusuyla donduğunuz? Bunu yapmamış olamazsınız! 
Körlük mesela... Çok iyi hatırlıyorum, günlerce görme duyum yokmuş gibi düşünmüştüm. Birçok kez gözümü kapayıp "Acaba böyle yaşamak mümkün mü," diye denemiştim. İnsan bir duyusu olmadan nasıl yaşayabilirdi. Ya da günlük yaşama dair bir yetersizliği varken? Yürümek mesela... konuşmak... duymak... O insanlar için hayat nasıl anlamak ve anlamlandırmak için birkaç gün de olsa onların yerinde olmak gerekmez mi? Yoksa yaşamadan nasıl bilebilir insan! İşte tam da burada karşımıza çıkıyor: 
Islahat
Duyamayan, konuşamayan bir kız eserimizin kahramanı. Islah olmamış bir babadan dünyaya gelmiş ve tek sığınağı olan annesiyle yaşama tutunmaya çalışıyor. Hani derler ya: Ağaca güvenme çürür, insana güvenme ölür. Yaradan bazen en çok tutunduklarımızla sınar bizi...
"Defterinize resmettiğiniz hayallerinizden hayatın sadece bir yaprak koparması, sizi altüst etmeye yeter de artar bile." (s. 35)
İnsan değişir mi?
Yoksa yaradılıştan iyi ya da kötü olmak diye bir şey var mıdır?
İnsanın gelişimi ve değişiminde etkili olan faktörler nelerdir?
Konuyu psikolojinin farklı dallarına götürmek mümkün ama çıkış noktamız tam olarak burası aslında...
İnsanlar yaptıkları kötülüklerden dolayı standart bir şekilde cezalandırılıyor ve cezaları bitince günlük hayata dönüyorlar.
Peki gerçekten dönebiliyorlar mı?
Yaptıklarının yanlış olduğu ve davranışlarını değiştirmeye yönelik bir durum oluşuyor mu?
Cezaevi sayısına ve içeriden çıkıp yeniden giren oranına bakılırsa pek mümkün görünmüyor.
Peki ya daha farklı bir yol izlenseydi?
Tam da bu noktada farklı bir bakış açısı sunuyor eser.
"Bir hayattan kaçıyorken eğer geri bakarsanız kaçtığınız kötü hayatı, ileri bakarsanız koştuğunuz yeni hayatı görürsünüz." (s. 8)
Hep bir gözümüz arkada değil mi?
Geleceğe umutla bakamıyoruz, bir ayağımız geçmişin yolumuza döşediği taşlarda. Kafamıza taktıkça daha çok tökezliyor, daha çok düşüyoruz. Kendimize bir şans dahi vermiyoruz. Bu durum ruh halimize, etrafımızdaki insanlara karşı davranışlarımıza yansıyor. Oysa yeni bir sayfa açsak belki her şey bambaşka olacak. Ben bu kitapta bu sayfa için gerekli cesareti buldum, insanları anlamanın ve anlamlandırmanın, onlarla empati kurmanın neleri değiştirebileceğini gördüm. Her şey ne kadar kötü giderse gitsin dönüşün mümkün olduğunu fark ettim.
"Her gece uyuduğumda öldüm sanıyorum!" (s. 74)
Her sabaha da yeniden doğmak gerekmez mi peki?
Sade, kolay bitebilecek, mesajı olan bir eser. Fırsat tanınması gerektiğini düşünüyorum.
Sizdeki değişimin ilk kıvılcımı nereden yanacak bilemezsiniz...
Belki de bir kitabın sayfalarında!
··
18 artı 1'leme
·33,1bin görüntüleme
Değerli görüşlerinizi ve derin düşüncelerinizi bir madalya gibi taşıyacağım yüreğimde. İlginiz için teşekkür ediyorum.
İncelemeleriniz gerçekten çok başarılı listeme aldım bu kştabıda. Allah zihninize zeval vermesin yazın okuyalım feyz alalım 🙏🏼🌟 Mikail bey
"Geleceğe umutla bakamıyoruz, bir ayağımız geçmişin yolumuza döşediği taşlarda.." çok haklı bir serzeniş 💯 çok güzel bir inceleme olmuş kaleminize sağlık ☺️🌿
Var olun. Güzel görüşleriniz için teşekkür ediyorum. 😊
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yine ne güzel fikrinden de katmışsın kitaba. Ve ne güzel almışsın yazarın okuruna katmak istediklerini…
Benim de merak ettiğim bir kitap okumak isterim ulaşabildiğim ilk fırsatta. Emeğine fikrine sağlık Mikail, yine „bitmesin“ diyerek okuduğum bir incelemeydi.
Teşekkür ediyorum Piraye'cim. Var ol.
1 sonraki yanıtı göster
Ne tatlı yorumlamışsınız ☺️👏👏
Okudum ve gerçekten de harika bir kitap
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.