Van Gogh kimse onu anlayamaz. İçindeki acıyı kardeşine yazarken “ Yaşamın ağırlığına daha fazla dayanamıyorum” demiştir . Akıl hastanesine yattığı halde resimlerine devam eder… Yıldızlı Gece onu akıl hastanesinde kaldığında çizmiştir. Acısını ayçiçeği ve yıldızlarla anlatan kişidir. Ölümüne yakın ise 1890 da Çiçek Açan Badem Ağaçlarını çizer. Ölümünü umutla temsil eder…
Bir manik depresifin acısı onunki, nedensizliktir nedeni: "Acının düzenli vuruşları başladı. Her akşam hava kararırken yüreğim gece oluncaya kadar sıkılıyor." Ce. Pavese
"Bu acı" dediği şey hayatın kendisi değil mi ? Dindirmek için hayatına son verdi şairane bir şekilde. Ama yine de her şeye rağmen umutlu olabiliyor van gogh. Özellikle bu yönü eserlerine ve mektuplarına da yansıyor.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.