Kişisel okurluk tarihimdeki en büyük vasatlığım; şüphesiz ki 
Fyodor Dostoyevski okumaya 
Karamazov Kardeşler’den başlamaktı. Bu akıl almaz bir meydan okumaydı bunun altından kalkamamıştım. Ve haliyle Dostoyevski’yi “anlaşamadığım yazarlar” kervanına katmıştım. Halbuki 
Lev Tolstoy okumayan en ince en basit klasiklerinden başlayıp adım adım 
Anna Karenina’ya yürümüştüm. Temelleri sapasağlam bir bina gibi inşa etmiştim Tolstoy evrenimi. 1000 sayfalık Karenin’i bile bitirdim artık önümde kimse duramaz deyip bodoslama girdim Karamazov’ların ormanına ve çıkamadım. Yetmezmiş gibi bir de uçurum soktum Dostoyevski ile arama.
Bu akşam yine Karamazov Kardeşler’den çizdiğim satırlara gömüldüm. En çok da “Büyük Engizisyoncu”da çizdiklerime. Kendimi inşa etme yolculuğumda her bunaldığımda yaptığım gibi. Sanki zaman tersten akmış da 
Étienne de la Boétie’nin, 
Platon (Eflatun)’un, 
Sokrates’in, 
Marcus Aurelius’un öğretileri bu kesitten doğmuş gibi. Ne zaman okusam aynı şeyi söylerim; Eğer koca bir insanlık tarihini birkaç sayfaya sığdırmak gerekseydi bir Karamazov Kardeşler’deki Büyük Engizisyoncu bir de Platon’un mağara alegorisi buna yeterdi.
Ve bir Büyük Engizisyoncu bana yetti Dostoyevski’yi gönlümün tahtına oturtmaya. Koca 1000 sayfada hakkı ile anlayabildiğim belki tek bölümdü. Vakit var hala, ve sabrım da var, kaderin ilmeklerinden birinde Dostoyevski ile yollarımızın yeniden kesişeceği günleri beklemeye. İyi okurlar bilir, okumak her zaman yazarla buluşmak demek değildir.
·
226 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Ben de Budala kitabı ile yaptığım hatalı girişi İnsancıklar ile toparladım diyebilirim 📚
Artık akıllandım, bir yazara başlamadan önce nerden başlanır videoları izliyorum😬
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.