Bizler de işte Rabbimizin dergahından kopup, bu dünya zindanına bir süreliğine geldik. Duygusal bir ihtiyacımız olduğunda çıldırıp kendimizi yerden yere vurmamız aslında Rabbimizi özleyen ruhun tepkisi. Biz, bizi oyalayacak şeylerle ancak birkaç gün oyalanabiliyoruz sonrası yine yıkım, özlemek. İşte bu duygusal boşlukta, Rabbini aşırı özlemede, kalbi huzura kavuşturan tek şey yine onun adını sayıklamak. Zira çocuk ağladığında, konuşmayı bilmese bile ağlayışındaki nağmede yine anne der.
Sayfa 88Kitabı okudu
·
224 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.