Çocuklar... Tüm coğrafyalarda soluyorlar ...
Çocuklar gülüyordu, gülümsemeleri tuz gibiydi ama çabucak siliniyordu.
Ve bombalar.
Bu kez her şey için çok geçti.
Sirenler. Radyodaki alarm sesleri. Hepsi çok gecikmişti.
Dakikalar içinde, beton ve toprak yığınları oluştu. Sokaklar delinmiş damarlara döndü. Akan kanlar yolda kurumuştu ve cesetler selle sürüklenen kütükler, çalı çırpılar gibi oraya sıkışmıştı.
Her biri yere yapışmıştı. Bir ruhlar paketi.
Bu yazgı mıydı?
Talihsizlik miydi?
·
70 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.