Herkes kendi iyiliğinde kavruluyor ve kendi iyiliği ne yazık ki herkes için iyi olan demek olmuyor aklığı ya grileşiyor yada katrandan beter kararıyor paklığına gelince hepsi bir bir ‘ tecrübe ‘ ile olabildiğince sabitleşiyor en nihayetinde insan olmak yaşamış olmak kimsenin ızdırabı ile huşu bulmadan insanı insan kılıyor…
Evvel günü yağmur yağmış bir toprağa benziyor. Başına temiz girsen de sonuna temiz çıkamıyorsun. Bazı insanlar önlem alarak geçiyor o topraktan, bazıları da umursamazca.