❝İkinci fotoğraf, şaşırtıcı derecede değişime uğramış bir yüzü gösteriyordu. Öğrenci gibi görünüyordu. Lise döneminde mi yoksa üniversite döneminde mi anlayamıyordum ama oldukça hoş görünümlü bir gençti. Fakat bu fotoğrafta da tuhaf bir şekilde, yaşayan bir insanın hissi yoktu. Öğrenci üniforması giymişti ve göğüs cebinden beyaz bir mendil sarkıyordu, hasır sandalyeye oturup bacak bacak üstüne atmıştı ve gülümsüyordu. Bu seferki gülümseme kırışıklıkları olan bir maymunun gülümsemesi değildi ama oldukça başarılı bir gülümsemeydi. Yine de bir insanın gülümsemesinden farklıydı. Bir şey eksikti. Kanın ağırlığı mı desem, hayatın acısı mı desem bilemiyorum. Özsüz gibiydi, bir kuşun değil, bir kanadın hafifliği gibi. Gülümseyen boş beyaz bir sayfa gibi. Yani tepeden tırnağa sahte hissettiriyordu insana. Ukalaca bir gülümseme demek yetmezdi. Samimiyetsiz wbir gülümseme demek yetmezdi. Yüzsüzce bir gülümseme demek yetmezdi. Çekici bir gülümseme demek bile yetmezdi. Üstelik, dikkatli bakıldığında bu güzel yüzlü öğrencide hayalet hikâyelerindeki gibi bir şeyler olduğunu hissedebiliyordunuz. O zamana kadar bu kadar gizemli ve güzel bir genç adam görmemiştim.❞
İnsanlığımı Yitirirken
🖌Copilot
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.