Eşini benzerini hiç mi hiç duymadığım bir sessizliğin çağrısını duyuyorum ve soruyorum.Neden otobüsler,geceler,şehirler?Neden bütün o yollar,köprüler,yüzler?Neden geceleri şahinler gibi bastıran yalnızlık,neden yüzeylere takılıp kalan kelimeler,neden o hiç dönüşü olmayan zaman?Toprağın çıtırtısını duyuyorum ve saatimin tıkırtısını.Çünkü zaman üç boyutlu bir sessizliktir diye yazmıştı kitap.Demek ki üç boyutu hiç mi hiç anlayamadan,hayatı,dünyayı ve kitabı kavrayamadan ve seni bir daha göremeden ölecekmişim diyordum ve böylece yeni,yepyeni yıldızlarla ilk defa konuşuyordum ki çocuksu bir çocuk gibi aklıma geldi!Daha ölmeyecek kadar çocuktum ben ve nesnelerin dokunuşunu,kokusunu yeniden keşfederek,alnımdan akan kanın sıcaklığını soğuk ellerimde mutlulukla hissettim.Mutlulukla bu dünyayı seyrettim.Canan,seni severek.
Sayfa 52
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.