Kandil ışığında duvara düşen şu yamuk gölgem yok mu; şu uğursuz gölge! Yazdıklarımı dikkatle okuyup yutuyor adeta. Kuşkum yok; şu gölge benden iyi anlıyor. Sadece kendi gölgemle güzel güzel konuşabilirim. Beni konuşmaya zorlayan da o zaten. Sadece o tanıyabilir ben; mutlaka anlar. Hayatımın usaresin, hayır, acı şarabını gölgemin kuru boğazına damla damla damlatmak, sonra ona “İşte hayatım!” demek istiyorum.
Sayfa 45Kitabı okudu
·
49 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.