[…] Monotonca bağırarak müşteri çekmeye çalışıyorlardı. Seslerinde işgünü sonuna özgü bir canlılık vardı... Eski hayallerin gerçekleşeceği umudundan kaynaklanan ancak bir yandan da hayatlarının değişmeyeceğinin bilinciyle renklenen, sahte bir parıltı. Lucilla bu sokaktaki insanların boş hayaller peşinde koştuklarını fark etti; tatmini somut bir şeyde değil, arzulamaya çocukluklarından beri koşullandırıldıkları bir efsanede arıyorlardı aslında... Oval bir parkuru, önlerindeki yemin peşinden giderek turlayıp durmaya eğitilmiş yarış atları gibiydiler.
Sayfa 534 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.