İki Liralık Hayat (Rahatlama Aleti)
"İki liraya rahatlayın, iki liraya rahatlayın" diye bağırıyordu adam, kirli sakallı ve neşeliydi.
Ürkek bakışlarıyla yaklaştı mahçup bir delikanlı. "Hemen mi?"diye sordu.
Müşteriyi gören satıcı her zamanki neşesiyle tekrarladı. "Hemen tabi abi ,sadece iki lira"
Tereddüt içindeydi delikanlı, soğuk terler
··
11 görüntüleme
Umudu genellikle gelecekle bağdaștırırız kafamızda... Fakat bu umudu geçmişte bulan, söz konusu gelecekte ise geçmişin yansımasını arayan bir hikaye olmuş... Fikir olarak ilginç farklı ve güzel.... Elinize sağlık :))
Eline sağlık, kompakt , güzel ve samimi bir hikaye olmuş (kompakt samimiyetine aykırı bu yazının biliyorum ama daha havalı). Şunu anladım ama Umut da Kaybetmek gibi sanal/muğlak bir kavram. Her şekilde kullanılıyor, sen de geçmişinden umut çıkarmaya çalışan birini ya da bunun üzerinden kar etmeye çalışanların hikayesini anlatmışsın sanki. Daha geniş olabilirdi belki. Teşekkürler çok.
Teşekkürler. Havalı olandan şaşmayalım zaten hayat yeterince sıkıcı :) Aynen herkeste farklı bir anlama geliyor kavramlar. Bu kadardı uzunluğu. Belki bir de anahtar kelimeleri kullanarak denerim başka bir hikaye. Sağol bir kere daha emeklerin için :)
1 sonraki yanıtı göster
Ta ki aradığını buluncaya kadar...
Çaresizliğin tanımı bu kısa hikayede ne güzel verildi öyle.
Çaresizlikten yapılan şeyler ve dünya'nın çeşit çeşit hali geldi aklıma.. İnsanlar çaresizlikten neler yapmıyor du ki?
Eline sağlık, uzunca sanıp çok hızlı okudum bir anda bitince çaresizlikten bir daha okudum :))
Teşekkür ederim :) Çaresizlikten yazılmış, belki de rahatlamak için yazılmış kısa bir hikaye diyebiliriz :)
Bu alet geçmişe götürdüğü için rahatlatan sonra dönüp geldiğimiz yere yani şimdiye bıraktığı için huzursuz eden bir alet anladığım kadarıyla:) Bir kere tadını alan, her ne kadar sonu huzursuz etse de bir daha bırakamıyor.
Umudu geçmişte aramak güzel bir detay olmuş Osman... Ellerine sağlık...
Teşekkür ederim Necip. Yorumundaki şu ifade benim anlatmak istediğime çok uyuyor, "Bir kere tadını alan, her ne kadar sonu huzursuz etse de bir daha bırakamıyor. "
Modern hayatta peşinden gittiğimiz tatlar, sonuna bakmadan, gerçekten değer mi demeden kendimizi içinde bulduğumuz bir oyalanmaya mı dönüşüyor? Bir yerden sonra da asıl olması gerekenlerin yerini mi alıyor? Bütün bunların da kaynağı çocukluk ve gençlik dönemi değil mi ?
Aslında geçmişten ziyade bir yarın arayışı bu, benim hissettiğim buydu.
Ölmeden önce tüm hayatımızı kaydedetmis bir "cd" bulmalıyız yastigimızın altında diye düşünürdüm hep ..oturup bir izleseydik nasıl göründüğümuzü şu dünya üzerinde ..en mutlu olduğun anlar menüde en tiklanan bölüm olurdu herhalde .hikayeni okurken o geldi aklıma ..
Emeğine sağlık ..ve günaydın
Günaydın ablacım çok teşekkür ederim ya :)) Çok güzel bir düşünce, tüm hayatımızı olmasa da bir kısmı bile çok şey demek olur, aslında yeni nesiller için bu bir bakıma mümkün çünkü malum fotoğraf video çağındayız. Ama şu da var, belki de hatıramızdaki haline ulaşamaz bir yerden sonra. Bize güzel gelen bazı şeylere tekrar bugünden bakınca önemsiz ya da olumsuz da bulabiliyoruz. Çok didiklememek daha iyi sanki, sadece zaman zaman anmak yeterli gibi :)
Huxley tarzı bir distopyanın içine doğru çektin sanki. Orwell, baskı ve yasaklamayı kullandırır devlete. Huxley ise, hedonizmi kullandırır. İki yöntemde de amaç bir örnek birey yaratmaktır.
Huxley'i haklı çıkardı zaman. Haz çok kullanılan bir dizginleme aracı oldu sanki..
Güzel izlek bulmuşsun ama kısa olmuş. Harbi sıkı bir hikaye bulmuşsun. Buradan çok şey çıkar. Plan yap şimdiden. Diyalogsuz kurmaca güneşsiz yaz gibidir. Çatışmaları anlatıcı değil de diyalog üstlenirse, çok inandırıcı olur. Diyalogla barışık olman güzel.
Bir de, Erhan her yaptığı öykü etkinliğine hikaye etkinliği demiyor mu. Hikaye vardı eskiden. Çok güzel kelime hikaye. Bu kurmaca türünün adı öykü olmalı bence. Her öykünün de bir hikayesi. Zira romanların da bir hikayesi olur, öyküsün değil. :))))
Kalemine sağlık.
1 önceki yanıtı göster
Teşekkür ederim Metin abi:) senin fikirlerin çok kıymetli benim için, her türlü eleştiriye de açığım biliyorsun. 1984 efsanedir benim için de çoğu kişi gibi. Distopik vaziyetler hiç eskimez sanırım.
Bunu yazarken ben en çok Kafka'dan etkilendim açıkçası, sanki elimden tutup yazdırdı desem yeri var, metafizik bir şey gibi :)
Kısa oldu evet, bir hikaye çıkarmak güzel olur belki ama çömez birisi için hayli zor.
Öykü demek bütün bunlara belki daha yerinde olur haklısın. Çünkü hikaye çok geniş bir kavram senin dediğin gibi. Sağ olasın var olasın hep buralarda yanımızda olasın inşallah :)
5 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
ilk etapta terminallerdeki masaj koltukları gibi bişey anlatacaksınız sanmıştım lakin kusura bakmayın da mahçup delikanlının utanması ve pis sakallı adamın pis lakayd tavırları hiç hoş şeyler çağrıştırmadı..
Bi pislik var gibi geldi ..
Hayatın içinde pis taraflar da var :) Modern hayatta neler oluyor neler.. Belki bir aklanma arayışıdır benimki bir çırpınıştır.. Etrafımız karmaşayla örülü şehirlerde..
2 sonraki yanıtı göster
O " rahatlama " aletinin hayalinizde neye benzediğini ve ne işe yaradığını bilmek isterdim doğrusu . :) devamı gelmeyecekse eğer , o aleti anlatırmısınız .?
Çok zor.. Hayal gücüne bırakıyorum herkesin:) Devamı olmaz sanırım ama üzerine konuşulabilir .
1 sonraki yanıtı göster
Kısa ve çarpıcı; tam da Osman Y. düşün'ünü yansıtan bir hikaye olmuş. Gözlerim çaresizce devamını aradı, keşke biraz daha uzatılsaydı :)
Biz geçmişe kürkçü dükkanı misali takılı kalan iki ayaklılar için böyle bir alet nicelerinin sonu olurdu herhalde, umarım icat edilmez.
Teşekkür ederim güzel yorumun için:)
Ancak bu kadar uzunlukta ve bu şekilde anlatabildim, ne kadar başarabildiysem artık..
Kesinlikle haklısın, insan takılı kalmak ve kolaycılık yerine yeni bir yol aramalı yeni başlangıçlar yapmalı ne kadar zor ve sancılı olursa olsun.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.