Ben oburum albayim: Düşüncelerimin meyvalarini yemek istiyorum, aşkimin meyvalarini yemek istiyorum hemen. Korkuyu yenmek istiyorum. Kalabalik istiyorum. Isteklerle zenginleşilmiyor albayim.
Ben merhamet dilencisiyim, kolumda sargilar taşimiyorum, paçavralar içinde gezmiyorum, kimsenin anlamadiği ince metodlarim var, gecekonduda oturuyorum, seviyemin altinda yaşiyorum, yüz olabilirken bin oluyorum, sürümden kazaniyorum.
Bana bak saydam etek! Bana bak güzel bacaklar! Kiminle konuştuğunun farkinda misin? Beni hemen anlamalisin, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşilmaya mecburum, ben Van Gogh'un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazsiniz, beni tanimalisiniz ki benden bahsedin. Mesela canim, Kant'i filan tutamaz miydin güzel parmaklarinin arasinda?
Beni şimdiye kadar otuz yedinci sayfaya kadar okudular, sıkılıp ellerinden biraktilar, o sayfam açik öylece kaldim, o sayfada sarardim. Yanliş bir şey istedim mi? Hayir. Her şey, eskiden olduğu gibi cereyan etti albayim. Daha önce de böyle olmuştu. Öyleyse varim. Eskiden olmuşsam, şimdi de varim. Eski varliğimdan kuşkuya düşmediğime göre, şimdi de var olduğumu düşünebilirim.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.