Bütün hayatı ürpererek yaşamaktı aşk. Sonsuza dek uzatamayacağınız kısa zaman dilimlerinde yaşadığımız şeyin adıydı aşk. Parçalanmış hayatımızda, parçalarımış kimliğimizle bölük pörçük yaşayabildiğimiz bir şeydi. Duygularımız, tutkularımız şiddetini yitirmişti bir kez. Bütünlüğümüz parçalanımş; tutkularımız ufalmış; inançlarımız, değerlerimiz yitmişti. Bir daha eskisi gibi sevemeyecektik. Bir daha hiçbir zaman... Artık her şey unutuluyor, zaman her şeyi onarabiliyordu. Gündelik hayatın güçlükleri, karmaşası, bunaltıcı hayhuyu içinde aşk da ufalanmış, küçülmüş ve bitmişti. Artık dar zamanlar içerisinde yaşıyorduk, küçük hayatlara tutsak edilmiştik.
Sayfa 137 - Metis YayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.