Aklımızın olmadığı düşünülebilir kimi zaman. Akla ihtiyacımız da yok zaten. Duyusal güç gerek, sadece yaşamak için. İnsan bunu nerede fark edior biliyor musun, rüzgarlı sokaklarda, istasyonların dşında ve köprülerin üstünde. Oralarda insanlar neredeuse gökyüzüne dokunacak kadar hafif ve utanmazlar.
Bazen, dedi İrene, yanımdan geçen insanların keufinin yerinde olduğunu görüyorum. Jedefleri yok, sadece duyusal adımlar sürüklüyor onları, sokakları geçerken. Adımları adımlara bulaşıyor. Hava yüzümü yalayarak bana çarpıyor. Bütün ağaçların yaprakları uyluklarımın arasında uğulduyor gibi geliyor. Güvenim gidiyor. Keyfim yerinde olsa, ne hale düşeceğim kim bilir.
Sayfa 126Kitabı okudu
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.