Gülcan Coşkun yorumladı.
Çocuktum, Sunay Akın hikayeler anlatırdı televizyonda o ne ses, o ne his.. Yaşatırdı hikayeyi. Modern bir Dede Korkut'tu bizim için. Hala anlatıyor belki. Ama biz çocuk değiliz yazık. Ve zamanımız bize ait değil.. Çocukken mutlaka bir yerde Sunay Akın'a denk gelirdim. Şimdi ?
Radyo tiyatrosu dinlerdim uyuyamadım mı. Hepte polisiye hikayelere denk
··
37 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
Biz o filmlerde yaşayacak kadar saf ve temizdik..Küçük Emrah’ın filmlerimde ağlarken çenem kasılırdı çocukken..Şimdi dek gelirse gülüyorum aynı filmlere..Bilgi ve bilinç düzeyi arttıkça ağlayabildiğimiz ve gülebildiğimiz etkenlerde değişebiliyor..
Bir filmin düşündürdükleri içinde Stefan Zweigın geçiyor olması denemeyi sonuna kadar bana okuttu..
Güzel bir yazı☺️👍🏻💐
Bu yorum görüntülenemiyor
1000kitapla tanıdığım kuvvetli bir kalem daha:) kaleminize sağlık İpek Hanım... böyle yazıları okuyunca sebepsiz gülümsüyorum. Teşekkür ederim. ...
Gülümsete bildiysem ne mutlu bana :) teşekkür ederim iltifatınız için.
Masal gibiydi film. Ve bizi filmle çıktığınız yolculukta yanınıza aldınız. İpek Hanımı okuyunca güvercinler yemleniyor aklımda. Eyüp camisinin bahçesinde. Bir tık bu yana, bir tık o yana. Objelerin arasında geziniyor. Objeler konu oluyor sonra. Hayat buluyor. Hayatında bir anı oluyor okura. Bir misinayla bağlıyor onları. Kesintisiz ve görünmez bir bağ. Var ama. Hissediyorsunuz.
Kaleminize sağlık
Teşekkür ederim hocam :) çok güzel bir benzetmeydi. Böyle hissettiriyorsam ne güzel :))
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.