Kafes/ İbretlik..
Kafes, gerçekte korku ve acı içinde yaşanılan bir hapishanedir. II. Süleyman (1687–1691), IV. Mehmed döneminde 40 yıl kafes hayatından sonra kendisini tahta çıkarmaya götüren ağaya şöyle konuşmuştur: “Kırk yıldır bir karanlık yerde mahbûs ve hayattan me’yûs iken yeniden dünyaya gelip gözüm açtım.” Süleyman kendisini Kafes’ten çıkarıp tahta götürmek için gelen darussaâde ağasına inanmadı: “İzâlemiz emir olundu ise söyle, iki rek’at namaz kılayım, andan emri yerine getir; sabâvetimizden beri 40 yıldır hapis çekeriz; her gün ölmektense bir gün evvel ölmek yeğdir” dedi ve ağlamaya başladı. “Bunca zamandan beri zelîl ve sefîl, üzerinde bir şey yok, ancak arkasında atlas entari ve ayağında tomak” bulunuyordu. Ağa kendi kürklerinden birini giydirdi, koltuğuna girip tahta oturtmak için ‘Arz-Odası’na götürürken hâlâ inanmıyordu; karanlık Arslanhâne’den geçerken “Beni bunda mı öldürürsüz?” diye sızlandı. Ağa, “Behey efendim, niçün böyle buyrursuz, hâşâ ki izâle emrolunmuş ola, tahta oturmağa gidersiz” diye inandırmaya çalıştı, ‘Arz-Odası kapısında Bâbussaâde ağası iç-oğlanlarıyla kendisini karşılamak için hazır durmuşlardı. İşte, XVII. yüzyılda mutlak otorite sahibi pâdişahın düştüğü durum budur.
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.