Belki kitap okumak yalnızlığına çare olabilir, düşüncelerin onu yaralamasını engellerdi. Ya da kim bilir...
Belki de gözüne ilişen içli bir satır, zaruri bir kelime, onu yalnızlığın şakağından vururdu sessizce. Kelimeler en güçlü silah değil miydi neticede?