Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur

Gönderi

195 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
·
4 günde okudu
1950'lerde Orta Çağ'ı Yaşamak...
Orta Çağ köylüsünü mü, 1950’lerin Türk köylüsü ve köy yaşantısını mı okudum emin değilim. İnsan şaşıp kalıyor, nasıl yani, nasıl bu kadar kötü şartlar olabilir diyor. Eh şehirli için pek anormal bir yorum değil elbet. Annemiz babamız, onların anne ve babaları zaten bu yokluğu bir şekilde görmüştür. Yokluk derken, gerçekten yokluk. Köy Enstitüleri kapatıldığından beri insanların dilinden düşmedi. Konu hakkında bilgisi olanı da olmayanı da, ah o “Köy Enstitüleri” der durur. Cahilliğin bitmesi için, kurtuluş gözüyle bakılıyordu. Ama türlü sebepler, türlü siyasi oyunlar bu enstitülerin yaşamasına izin vermedi. Enstitü tek başına bir işe yarar mı? Yaramaz. Bu okuduğumuz kitapta yaramadığını görüyoruz. Çünkü devlet buna eğilmelidir. Devlet yok derse, atanan öğretmen var edemez. Yapabildiği şey zaten sınırlı olacakken, yokluğun olduğu köylerde yaşam mücadelesine dönüşecektir. Eğitim mi, o hak götüre, yaşarsa yine iyi… * Mustafa Kemal, Gazi ve Atatürk olmadan önce cahillikle savaşın planlarını yapıyor, Milli Mücadele döneminde ki beyanlarında bu konuları ele alıyordu. 16-21 Temmuz 1921 tarihleri arasında Türkiye Eğitim Kongresini açıyor ve konuşmasını yapıyordu. Tarihine dikkat edin, daha Cumhuriyet kurulu değil, düşünsenize Ankara’daki Meclisin idam fermanı yayınlanmış, Kurtuluş Mücadelesi yapılmamış, İzmir ve İstanbul düşman işgalinden kurtulmamış. Yıl 1921 eğitim kongresi… Bu büyük bir düşün değil; ayağını yere sağlam basan, geleceği cephede planyan bir adamın inancıdır. Ki birer birer yapıyor zaten söylendiklerini. Cumhuriyet ilan edildikten sonrada görüyoruz ki, en önemli kaynak hep eğitime aktarılıyor. Yalnız bir sorun var, eğitimli denebilecek genç insanlar yok, neden? Çünkü hepsi savaşlarda yitip gitmiş, elde kalan sayı yetersiz. Kısa sürede öğretmenler yetiştirilmiş, örgütlenmeler yapılmış, seferberlik başlatılmış. Bunlar yıllara yayılmış, daha sonra Üniversite reformu gerçekleştirilmiş, Hitler’in gazabından kaçan profesörler ülkemize sığınmış. Kabul etmişiz ve tüm (olan, olmayan) imkanları sağlamış, bu bizim en büyük şanslarımızdan biri olmuştur. Açılan bölümlerin haddi hesabı yoktur lakin yine yetersizdir. Çünkü nitelikli insan sayısı azdır, zaman lazım, zaman en büyük düşman olup çıkmıştır. Bazen eksik okuma, bazen eksik bilgi insanları yanıltabiliyor. Cumhuriyet tamamlanmış bir proje değildir. Yapılmak istenilenler ülkenin dört bir yanında başarıya ulaşmamıştır. Özellikle köy halkı zor şartlarda yaşamlarını sürdürmüştür. Yanlış anlamayın, şehir insanları da bolluk içinde yaşamıyordu. Ülkenin o seferberlik dönemlerini okuyunca görüyoruz ki, bakan, milletvekili hep yokluk içinde, kıt kanaat geçiniyor. Adları var o kadar. Doktoru, öğretmeni, az olan mühendisi hep yokluk içinde. Herkes yaşadığı güne bakıyor, ülkeye bir şey kazandırmaya çalışıyor. Müthiş bir azim, bu azim bizde olsa, neyse… O insanların haklarını asla ödeyemeyiz bunu iyice anlamak gerekiyor. Çoğu bomboş evlerde, bir yatağın olduğu odalarda hastalıktan ölmüştür. Ölürken bile el açmamışlardır kimseye, devletten yardım bile istememişlerdir. Şimdi ise öğrencilerin durumu ortada, öğretmenlerin ise eğitimden ziyade “maaş” beklentisi daha fazla. (Amacı eğitim olan Öğretmenlerimizi konu dışında tutuyorum.) Evet, yaşam için para gerekir lakin bazı meslekler önce meslek ahlakı gerektirir, para ilk öncelik değildir. Manevi değeri vardır, memlekete adam yetiştirmek kolay mıdır? Değildir, o çileyi en başta çekecek olanlardan biridir öğretmen, çünkü bu yola çekeceği çileyi de hesaplayarak girmelidir. Para kazanmak istiyorsa başka işler mevcut, öğretmenlik yapmak zorunda değildir. İyi şartlar hep olsun, kim istemez? Neden öğretmen çile çeksin, tabiki çekmesin ama durum bu. Mahmut Makal’ın çektiğinin %0,00001…’ine bile katlanabilirler mi? Ben katlanamam. Öküzün kıçından düşen gübre için kavga ediyor insanlar, sebep? Yakacak bir o var çünkü. Kitaba dönecek olursak, Mahmut Makal yaşadığı dönemi ve zorlukları yazarken kullandığı dil, üslup ve anlatış olarak büyük sükse yaratmış. Kitabın sonunda hem yurt içinde, hem de yurt dışında aldığı övgü yazıları var. Büyük isimler, büyük gazeteler. İnsan okuyunca bir kez daha şaşıyor. Şimdi döneme dönelim ve neymiş bu zorluklar bir bakalım, bakalım ki ayağımız çamura değse yüzümüz ekşiyen bizler, bu anlatılanların hangi kısmına katlanabilirdik? Günümüzde çarpıcı filmler yapılmadığı sürece, seviyesi düşük filmlerde öyle güzel köy hayatları gösterilir ki, insanlar mest olur oralara gitmeye çalışır. Köy var, köy var. Çilenin olmadığı köy köy değildir o başka şeydir. Köy denildiğinde aklınıza üreten, ürettiğini satan, toprağı işleyen köylü gelmesin. Sadece yaşamak için nefes alan köylüyü de hayal edin… Evler yağmurdan yıkılıyor, yiyecek ekmek yok, üç ay önce yapılmış ekmekler sulanıp yeniyor, yakacak yok, köylü öküzün kıçından düşen tezek için kavga ediyor, çünkü o tezek ile sınıyor, onu yakıyor, yemek yaparken onu kullanıyor, yemek derken ne bulurlarsa yemek o, aklınıza köy bulgurundan yapılan pilav falan gelmesin, onlar lüks, yağlı pilav düşünmeyin hayli hayli lüks, giyecek yok, on yıllık pantolon, on yıllık gocuk, onunda her yeri yamalı, yaması gocuktan daha pahalı hale gelmiş, dolabınızda kaç kaban vs. var bir kıyaslayın, ben kıyaslayınca utanıyorum, bir tarafta yaşamak için mücadele eden insanlar, bir tarafta istediğimiz şeylerden bazıları olmayınca dünyaya küsen bizler. Makal’ın anlattığı köye Ara Güler’in fotoğrafları hayat vermiş. Ara Güler’i yakın zamanda kaybettik, nur içinde uyusun. Kimdir derseniz, İlber Ortaylı; Ara Güler olmasaydı, İstanbul hatıralarının büyük bir bölümüne sahip olamazdık diyordu, çünkü kimse fotoğraflamıyordu onun gibi diyordu. Köyüde fotoğraflamış, gözümüze ilk çarpan şey ayakkabı. Özellikle kadınların ve çocukların ayakkabıları yok. Kışın dahi yok, yalınayak gidip geliyorlar, ayakkabısı olanlara bakıyorsun, önümüze koysalar korkudan ağlarız o derece. Köy yaşamı toz pembe değildir, hayatı toz pembe yaşayan insanların, köy ve köylüye bakış açısı farklıdır. Bilmediğimiz konularda fikir yürütmek sanki bize verilmiş bir vazife gibi her şeye yorum getirmeye çalışıyoruz. Ege’nin köyü başka, doğu’nun köyü başkadır. Şirince’ye şarap almaya gitmekle, doğuya öğretmenlik yapmaya gitmek aynı şey değildir. Bilmem anlatabildim mi. "Doğu’nun adı çıkmış. Burası Anadolu’nun göbeği sayılır. Çektiklerimize bakıyorum da, acaba Doğu’dakilerin durumu daha kötü olabilir mi, diye tüylerim ürperiyor. Oturulur bir ev, soğuktan korur bir giyecek, karın doyurur yiyecek, az buçuk yakacak olmayınca, nasıl karşı konulur kışa?" #57839473 Kış, kar var, evlerin damı dayanıklı değil, kalın giysiler yok, ayaklar açıkta, insanlar ısınamıyor, çocukların büyük bir bölümü hastalıktan kışın ölüyor, ölümün kol gezdiği yerde, öğretmen nasıl ders yapıyor derseniz yapamıyor, okul diye tesis edilen dört duvar çöküyor, su içinde, her yer çamur, batmışsın, el yüz kir içinde, yıkanmak mı, ne yıkanması, vücut simsiyah, artık katman oluşmuş, temizlik yok, ayaklar simsiyah. Ulaşım yok, ayda bir belki posta geliyor, gelen posta üç aylık, köye gelmesi keyfe keder, gazete geldiğinde gündem başka, başbakan değişiyor köylünün haberi yok, köylü yaşam derdinde, artık başka düşüncesi yok. Öğretmeni pek sevmezler, gavur icadı geliyor onlara, öğrettikleri de gavur icadı. Pek istemiyorlar, o yüzden hacı, hoca, şık, şeyh, molla, hafız daha önemli. Yiyecek yemekleri yok ama, şık hastaymış, yemek lazımmış, ısınamıyormuş, hemen elde ne var ne yok toplatılıp götürülüyor. İnsanlar yine sömürülüyor ve bunu düzeltmek imkânsız. Eğer ağzını açarsan dinden çıkıyorsun, başlıyorlar konuşmaya, gomünissttin, gomünissst! Eh enstitüler de bu yüzden kapanmadı mı? Bu yalandan! İşte Demokrat Parti böyle bir ortamda iktidar oldu, köylü gelirse Allahtan, gelmezse yine Allahtan diyor, yaşarsa şükür, ölürse kader diyordu. Ama hakkı olanı almak bir türlü aklına gelmiyordu, ne yapsınlardı, ellerinden ne gelirdi düşüncesi hakim. Evet zor şartlar altında yaşayan insanları ve köyleri bildiğimizi sanıyoruz ama pek bu bilginin yanına yaklaştığımız söylenemez. Hala benzer durumlar var, medeniyetten uzak köyler var. Devlet işte bunun için vardır, benim ödediğim vergi birilerinin cebine değil, ihtiyacı olan yerlerin gelişmesine kullanılmalıdır. Binlerce kitabım var, Makal öyle bir anlatıyor ki, sahip olduğum kitaplardan utanacak hale geldim neredeyse. Kitabım olduğuna sövecektim, az kalmıştı. Bu bir öykü değil, roman değil, mizah değil, yaşamın içinden gerçek bir kesit. Bu kitapta hayat tecrübesi var, yaşam zorluğu var. Tozun, kirin içinde, karın içinde, odasız, açıkta ders yapmaya çalışan öğretmenin yazdığı, insanları şok eden gerçekler var. Bu gerçekler fazla gelince ülkeye kitap yasaklanır ama yurt dışında çevrilir ve büyük övgüler alır. Kitabın son sayfaları bu yazılara ayrılmıştır, kesinlikle okuyun. Kısaca yazayım derken, biraz uzattım, kitabın size katacağı çok şey var. Özellikle ülkemizin gelişmesine katkı sağlayacağını hayal ettiğimiz öğretmenlerimiz bu ve benzeri kitapları çocuklara, gençlere okutmalıdır. Milli ve insani bilinç, özellikle bu dönemde ihtiyacımız olan şeylerin başında gelmektedir. Ellerinde binlerce liralık telefonlarla dolaşan çocuklara birileri yokluğu göstermeli. Yoksulluk her yerde olabilir, şehir ya da köy seçmez yokluk lakin kitabı okuduğunuzda ülkemiz sınırları içindeki köy ve köylerden bahsedildiğine inanmayabilirsiniz, size aşırı gerçek geldiği için inkarı seçebilirsiniz, bunlar yaşandı ve yaşanıyor. Yaşadığımız hayatın değerini bilelim derim, çünkü zorluk falan çektiğimiz yok, çoğu şımarıklığımızdan ibaret olan şikayetler diyebilirim. Şımarığız bunu kabul edelim, dürüst olalım kendimize. Mutlaka okuyun, okutun. Okuduğunuzda hangi çağdan kesitler okuduğunuza pek inanmayacaksınız… Bir akşamüstü fasulye sulamaktan dönüyordum Mencilis’ten. Tam sığırın köye dağılma vaktine rastlamıştım. Birbirinin anasına babasına ilenerek ineklerin ardından düşen pislikleri avuç avuç topluyorlardı. Kul Hasan’ın karısı derler, kır saçlı bir kadın var. Kollarını sıvamış, koca bir pislik yuvarlağını kucaklamış götürüyor tezek yapmak için... Laf olsun diye, ”Bre Mıcırlı nine, bu ne hal?” demiş bulundum. Tozdan beni göremiyordu, ama sesimden tanıdı. Biraz önce kavga ettiklerinden canı burnundaymış. Alay ettiğimi sanmış; bir kızdı, bir kızdı: ”Beni söyletme ağşamınan, git yanımdan! Eğlence sırası dail... Senin keyfin kirt, tuzun kuru he! Alem kazanır, galem yir. Bizim yerimizde olsan, sen ne devşirirsin gopa gopa!” Onun hali benim içimi yakıyor, benim sözüm onun içini... #57839911 * İş bu inceleme https://1000kitap.com/Nordavind 'ya ithaf edilmiştir. Cumhuriyeti anlamak, insanımızı tanımak, yaşanılanları okumak ve aktarmak bir nevi boynumuzun borcudur. Sağlıcakla...
Bizim Köy
Bizim KöyMahmut Makal · Literatür Yayıncılık Dağıtım · 20181,192 okunma
··
320 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Ebru Ince okurunun profil resmi
Burada yaşıyorum de .. Çocukları anlatacağına portrelerini çek yolla Yetinme. . Ellerinin ayaklarının fotoğraflarını çek yolla "Karların üstünde şahrem şahrem yayılmış pabuçsuz .. Çorapsız ayakların fotoğraflarını .....çek ..........yolla "
Hakkari'de Bir Mevsim
Hakkari'de Bir Mevsim
/
Ferit Edgü
Ferit Edgü
Murat Ç okurunun profil resmi
Eline sağlık abla. Okuyacaklarım arasında.
1 sonraki yanıtı göster
Mehmet Sarı okurunun profil resmi
''Köylü milletin efendisidir'' 1950’de yazdığı 'Bizim Köy' ile köy edebiyatı akımını başlatan Köy Enstitülü eğitimci ve yazar Mahmut Makal üzerine söylenecekler uzun uzun yazılmış. Köyde yaşayan insanların hayat şartlarını yaşam koşularını gerçekçi bir dile aktarıyor bize şuan günümüzde sadece köy kelimesi lüks mekanlarda köy kahvaltısı adı altında pazarlanıyor şu bir gerçek Mahmut makal kitaplarını okuyan bir birey bunun böyle olmadığını bilir. zor dönemlerden geçen bu insanların hayatının kolay olmadığını insanların o dönemlerde hayvanlarla beraber evleri paylaştıkları ısınmak için tezek yaktıkları ve bunu sağlamak içinde köylü kadınların sabah erkenden otlamaya giden hayvanların arkasından bıraktığı piskileri toplamaları soğuk kış zamanları sadece bulgur ve sebze ile beslendiklerini sağlık koşuları imkansız olduğu için özelikle çocuk ölümlerinin fazlaca olduğu bir yaşantıyı gözler önüne getiriyor hemde bizzat yaşayarak..Köylerin hikayelerde anlatıldığı gibi yeşil tertemiz mis gibi havası yanınadan güzel berka dereler akan yer değilde tabir yerinde ise taş devrine benziyen bir hayat sürüldüğünü gösterdi herkese.Tabi ki bu anlaarı,bürokrasi. engeline bir çok kez takıldıı o dönem devlettin hoşuna gitmedi ve malesef yazıları ve kendi susturlumak istendi komünist propaganda yaptığı öne sürüldü, Tabiki Türkiye ye kazandırdığı köy enstüleri unutmamak lazım onun üzerine de yazılacak söylenecek çok şey var. ama eğer kütüphanenizde Yaşar kemal Fakir baykurt kitaplar varsa onaların yanına da Mahmut Makal kitaplarınsaygıları okuyup koyarsanız çok şey kazanırsınız..
Murat Ç okurunun profil resmi
Yorumunuz bir inceleme olarak bile düşünülebilir çünkü kitabın içeriğini net olarak ifade ettiniz. Kitaplığımda Yaşar Kemal, Fakir Baykurt ve Mahmut Makal eserleri var. Daha fazlasıda var, bu kitaplar insana ve düşüncesine, yaşadığı ülkeye bakış açısını değiştirebilir. Bunu hiç zorlanmadan yapabilir, sadece okunması ve başkalarının da okuması için paylaşılması şart. Ayrıca o sözün gerçeği "köylü milletin efendisidir" değildir, "çalışan, üreten köylü milletin efendisidir." ziyan gelip yatacak hiçbir kimse kimsenin efendisi olamaz zaten. Bilerek sadece o kısmı söylendiği için yıllardır öyle kalmış. Teşekkür ederim yorumunuz için.
Sezen B. okurunun profil resmi
Benim yaşadığım bölgede köylü denince; mal mülk sahibi, misafirperver, hafta sonları mangal fasıllarının eksik olmadığı, en iyi ev yapımı rakıyı temin edebileceğimiz insanlar aklıma gelirdi, ta ki ülkemizin diğer bölgelerindeki köylülerin yaşadığı zorlukları anlatan bu tarz kitapları okuyana kadar da ne yalan söyleyeyim bütün köylüleri üç aşağı beş yukarı aynı kefeye koyuyordum. Sonuç olarak ülkemiz insanın durumundan bihaberiz, televizyonda bize yansıtılan senaryolar ve olayların gerçek Türkiye ile bir alâkası yok. Bu durumların farkına varan insanlar mevcutsa da sadece seyirci olarak kalmaya devam ediyorlar, icraata gelince kimseden çıt çıkmıyor, sesi çıkanı da bir şekilde susturuyorlar. Sadete gelirsek sadece ah'lanıp vah'lanmakla durumlar düzelemeyeceğine göre, kalkınmış çağdaş bir Türkiye hayali bir ütopya olmaktan öteye gidemeyecek gibi görünüyor. Emeğine sağlık Murat. :) Köylü gerçeğini anlatan güzel bir inceleme olmuş.
Murat Ç okurunun profil resmi
Köy ve köylü konusunu bilenle bilmeyen arasında fark yaratan bir konu. Ya gidip görmek ya da birebir yaşayanlardan dinlemek, okumak gerek. Ben çocukken gidip tecrübe ettiğim için bir fikrim her zaman vardı. Dedemlerin evinde tuvalet vardı ama her evde yoktu mesela. Dışarı çıkıyorsun, herhangi bir düzenek yok. Küçük bir kulübe tarzı bir şey, ortası delik hadi yap tuvaletini. Bazıları yüksekte, delikten düşersin b*kun üzerine vallaha. :) Ahır altında, zemin toprak, evler ya kerpiç ya saman çamur karışımı. Bazıları taşla örülü. Yağmurda her yerden su alabiliyor. Gittiğim dönemde 8'den sonra sokağa çıkma yasağı vardı. Tarlaya su sırayla. Gelen su 1 parmak genişliğinde var yok. Cılız cılız gelecekte toprak suyu alacak, sebze meyve yetişecek. Vay ki vay. İşte enstitüler elini taşın altına koyan insanlarla doluyordu. Köyün içinden yetişen başka köye gidip öğrendiklerini öğretiyordu. Proje muazzam, dünyada benzeri yok. Eh izin verirler mi? :) Seninde yorumuna sağlık teşekkür ederim.
Kaan okurunun profil resmi
Çok güzel bir yazı olmuş Murat eline sağlık, uzattım demişsin ama ben daha da olsa okurdum. :) Denilecek birçok şeyi demişsin zaten, ben sadece köy yaşamının cicili bicili gösterilmesine bir şey eklemek istiyorum; Şu sekilde de bir yanlış gösterim var ve oluşan yanlış algı var. Köylerdeki, kırsaldaki ahlakın, dogrulugun vs aşırı yuceltilmesi. Öyle bir anlatılır ki Anadolu insanı şöyledir böyledir denilerek. Halbuki kırsalda birçok yerde eşek ile kurulan duygusal bağlılıklar veya başka tür bağlılıklar da mevcuttur. İzole bir ortam olduğu için daha da acayip ilişkiler olaylar olmaktadır. Bu durum ABD gibi yerler için de var denilir. Yani izole bölgelerde herkesin sasiracagi garip olaylar olmaktadır. Bunu aklıma gelmişken demek istedim, herhangi bir sekilde, senin incelemeye yönelik bir eleştiri vs olarak değil. :))
Murat Ç okurunun profil resmi
Ya zaten bir dünya dogma var köy yaşantısında. Bilmekten değil bilmemekten gelen bir sürü yanlış var. Şu an ortada dönen arapça kutsal dildir gibi. Ne kutsalı yahu? Köy yaşantısında da bunun gibi birçok şey var ve bu kalıplar kolay yıkılmıyor. Öğretmeni kabul etmiyorlar mesela, istemiyorlar. Şapkayı bile dinsizlikle itham edebiliyorlar. Bunlar yaşanmış, uydurma şeyler değil. O yüzden yazdığında hiçbir sıkıntı yok. Aynı şekilde Amerikan olsun, Alman köylüsü olsun, Hollanda köylüsü olsun benzer şeyler hep vardır. Şehirli yüceltir tabi, çalışan köylüye muhtaç çünkü. Yorumuna sağlık. :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Neşe okurunun profil resmi
Devlet eliyle köylere yollanan ışık öğretmendir. Bu ışıklar zamanla daha çeşitlenecek, köyler daha çok aydınlanacaktır. Ama bu aydınlığı, orada gün sayan, ayrılmak için fırsat arayan öğretmen vermeyecektir. Köy Enstitüleri ve Ötesi- Mahmut Makal Hem güzel, hem yüreklere dokunan bir inceleme yazmışsınız. Elinize sağlık.
Murat Ç okurunun profil resmi
Halkevleri mesela işte bu yüzden istenen verimi veremedi ilk başta. Öğretmenevleri vs. O yüzden onun daha sağlamı olan Köy Enstitüleri açıldı ve verim alındı. Enstitüler Atatürk yaşarken var olsaydı, muhtemelen şu an başka şeyler konuşuyor olurduk. Köye gönderilen öğretmen bildiğin kaçıyormuş. Şartlar zor, evet, ama Cumhuriyet'i şekillendiren sen olacaksın, onu unutuyorlar. Yorumunuz için teşekkür ederim Neşe Hanım, sizinde elinize sağlık.
Gamze Ö. okurunun profil resmi
Emeğine sağlık Murat, köy kavramının gerçekte ne olduğunu, insanların köye karşı bakış açılarının yanlışlığını vurgulayan bir inceleme olmuş. "orda bir köy var uzakta, gitmesek de kalmasak da o köy bizim köyümüzdür la la la la la..." diye diye romantik bir anlayış gelişti köylere karşı. Neyse ki toplumcu gerçekçi yazarlar var, onları okuyarak az çok doğru bilgi sahibi olabiliyoruz. Makal'ın adını da Tuco sayesinde duymuştum ilk defa, umarım daha çok okuyan olur. Senin de dediğin gibi gerçekten zorluk çekmediğimiz için şımardık, böyle kitaplarla tokat yemek lazım ki kendimize gelelim.
Murat Ç okurunun profil resmi
Cidden çok kötü durumdayız. Genç nesil evet farklı bir ortamda yetişiyor. Örneğin Atatürk konusu 1950-1980 arası cidden büyük saldırı altında. Anıtkabir ziyaretleri bile düşük rakamlardaymış, günümüze bakıyoruz rakamlar gerçekten muazzam, daha içten sahiplenme var. Genç nesil derslerde öğrendikleri ile yetinmiyor ve araştırma içinde. bunu bizzat görüyorum. Tabi bunun karşı tarafında olanda var. Bunların dışında hiç meraklı olmayan, hayatı geyik olan gençlerimizde var, işte sıkıntı asıl orada. Köy konusu, Amerikanın Hollywood'u gibi bir durumda. İnsanlar Amerikayı öyle sanıyordu mesela, artık bu durum değişmiştir herhalde, öyle bir şey yok çünkü. Bizim köyleri de herkes mutlu mesut, adamlar keyfince yaşıyor falan sanıyor ki durum bambaşka. Seninde yorumuna sağlık Gamze, teşekkür ederim değerli katkın için.
14 öğeden 1 ile 10 arasındakiler gösteriliyor.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.