Vicdanını yitirmiş bir dünyadan başka nedir ki cehennem?
Yakalanamamış bir seri katil, yıllar sonra tekrar ortaya çıkar ve ritüellerini tekrarlayarak avlarını öldürmeye devam eder. Kurbanlarını diyemiyorum çünkü öldürülenler, kendilerine çocukları kurban seçerek suistimal eden çocuk tacizcileri!..
Kitabı midemde bir yumrukla okudum diyebilirim. Özellikle çocukluğunda tacize maruz kalmış ve o yarayla büyümüş kişilerin ağzından, olayları ve duygularını okumak beni daha da sarstı. Katil kim diye aramayı bıraktım zaten.
İşte bir polisiye romanında bunu başarabildiği için hayranlık duydum Ahmet Ümit'e.
Bir noktadan sonra kitaba organ mafyaları, Suriyeli Göçmenlerin sorunları da ekleniyor.
Kısacası; toplumsal sorunlara değinen yazar; vicdan mı, adalet mi? empati mi, intikam mı? sorularını bolca sorduruyor okuyucusuna.
Katillerin, sapıkların da çoğunluğunun, çocukluğunda benzer travmalar yaşadığı için, hasta ruhlu olduklarını göz önüne alarak içimizde onlara karşı acıma uyanmalı mı? Yoksa onları cehennemden gelen şeytanlar olarak mı görmeli?
Seri katile dünyayı pisliklerden temizlediği için sempati mi duymalı? Yoksa katil olduğu için cezalandırmalı mı?
Bu sorular arasında kalanlara,
yazar şunu diyor:
"Kötüler gider, kötülük kalır.
Eğer insanların neden kötülük yaptığını anlayamazsak, nasıl önlenir ki bu musibet?"
Asıl mevzu kötülüğü kökünden halledebilmek. Vicdanı olmayan bu dünyada bu mümkün mü?
Off cektiren bir kitap anlayacağınız.
...
Başkomiser Nevzat'ın babacanlığı, Komiser Ali'nin dobralığı ve Zeynep'in çalışkanlığı... Sırf bu karakterler için bile okunmaya değer bir kitap.
İyi Okumalar_
