Sustu. Atları dehledi, sonra tekrar bana dönerek:
-Korkuyor musun ana? dedi. Çok korkuyorsun değil mi? O kadar korkmana gerek yok anacığım. Üzülme sen, düşünme bunları. Göreceksin yakında her şey yoluna girecek.
İşte benim aptal oğlum bu sözlerle beni avutabileceğini sanıyordu. Bana acıyordu elbet. Düşünmeden edebilir miydim? Gözlerimi kapayabilir, kulaklarımı tıkayabilir, ama düşünmeden edemezdim.
Sayfa 40
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.