Öyle zannediyorum ki böyle bir gençliğin, mahrum ve sahipsiz bir yetişme devrinin sonunda, kendi şahsî saadetinden başka gaye edineceği bir düşüncesi olamaz ve o zamana kadar hor bakılmış ve kıymet verilmemiş bir nesli bol bol medhederek onun istikbali hakkında geniş ölçüde menfaatler vaadedenler, onu istedikleri istikamette sürükleyebilir, onunla hasis emeller ortaklığı yapabilirler. Bunlar çocuğu kaybetmişler, hayat sahasında faziletli ve fedakâr insan arıyorlar. Bu hareketleriyle Diyojen'i andırıyorlar. Ne ektilerse onu biçerler!
Sayfa 27
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.