"...Duman bana bu daimi beyazlıktan, koridordaki floresan lambanın ebedi cızırtısından, mutfak saatinin tiktaklarından ve soluğumdan kaçma vaktinin geldiğini hatırlattı - evet, özellikle de camı buğulandıran, gözyaşlarımın buharı camı ıslattığında, dışarıdaki dünyayı bir iç çekişler ve hüzün tabakasıyla bulanıklaştıran kendi soluğumdan.
Kendi nefesim, dünyayı görmemi engelliyordu!"
Sayfa 20 - everestKitabı okudu
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.