Fuzûlî ıstırabı ve kederi, içsel bir arınmanın ve adeta ruhu cürufundan ayıklayıp kemâle ermenin bir yolu olarak kabul etmiş ve eserlerinde hep bu samimi duyguların mihmandarlığı ile kendisini kelimelerden mürekkep bir aşk ummanının en yüksek dalgalarına atmaktan, en derin sularına gark etmekten geri durmamıştır. Tanpınar da bunu teslim eder ve şu tespiti edebiyat dünyamıza kayıt düşer: "O, şiiri sadece kalbe dair bir macera telakki eder ve ıstırabı şiir için yaşanacak tek iklim gibi görür."
Sayfa 8Kitabı okudu
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.