BİRİNCİ AĞIT
Kim, haykırsam, duyardı ki beni meleklerin katından? hem, içlerinden biri bağrına
bassaydı bile beni aniden: varlığının kudretinde. yok olur giderdim.Zira güzellik, ancakkatlandığımız korkunçluğun başlangicindan başka bir şeydeğildir ve hayranızdır ona, çünkü bizi mahvetmeye tenezzül bile etmez. Korkunçtur her bir melek. Ben de kendimi tutar, yutarım çağrımın çığlığını koyu hıçkırıklarla. Ah, kimden medet umabiliriz ki biz? Meleklerden değil, insanlardan değil, kurnaz hayvanlar anlar zaten, pek de rahat edemediğimizi yorumlanmış dünyada. Belki de bize kalan yamaçta bir ağaçtır, her gün görelim diye; dünkü sokaktır bize kalan ve şımarık sadakati bir alışkanlığın, hoşuna gitmişizdir ve kalmıştır bizde, gitmemiştir. Ah ve gece, uzay dolu rüzgâr yüzümüzü kemirirken- kime kalmaz ki, o özlenen, hayal kırıklığına uğratan usulca, her bir yüreği bekleyen zorlu gece. Daha mi kolaydır sevenlere? Ah, onlar ki birbirini örter sadece kaderleriyle. Dilmiyor musun hâlâ? Fırlat at kollarından boşluğu soluduğumuz mekânlara; belki kuşlar genişleyen havayı hisseder daha derin uçuşlarla. Evet, ilkbaharların ihtiyacı vardı sana.
Sayfa 3Kitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.