— İnsanı öldürüyorlar be, daha bunun canım
acıtmaması olur mu? dedi.
— Olur efendim, dedi Gözlüklü Beyfendi, insan
öldürülür ama, hiçbir zaman insanlık ölmez... öldür ama,
insanca öldür.
-İnsanı öldürüyorlar be, daha bunun canını acıtmaması olur mu? dedi.
-Olur efendim, dedi Gözlüklü Beyfendi. İnsan öldürülür ama, hiçbir zaman insanlık ölmez. Öldür ama, insanca öldür.
Gözlüklü Beyfendi, elinde tuttuğu kitaptan şunları okuyordu:
1882 de Rusya'da idam cezasına çarptırılan nihilistlerin affı için, Rus çarına gönderdiği mektupta Victor Hugo şöyle yazıyordu: "Rasgele bir ses hem hiç kimsedir, hem herkestir. Adı bilinmeyen büyük kalabalıktır. Bu sesi dinleyiniz, "Af!" diyecektir. Ben de karanlığın içinden "Af!" diye bağırıyorum. Burada aşağıda af, yukarda da af demektir. Halk için imparatordan af istiyorum; yoksa imparator için Tanrı'dan af dilerim."
Dinleyenler büyük merakla:
— "Ne olmuş sonra? Çar affetmiş mi?" diye sordular.
Gözlüklü Beyfendi:
— "Evet, çar affetmiş idam cezasına çarpılan beş suçluyu" dedi.