Dante'yle pikabımın arkasında sırtüstü uzanıp yaz yıldızlarına bakarken özgürdüm. İşe bakın. Aristo Mendoza, özgür bir adamdı. Artık korkmuyordum. Utandığımı söylediğimde annemin surat ifadesini düşündüm. Bana bakarken yüzüne yerleşen o sevgi ve şefkat ifadesini. "Neden utanıyorsun? Dante'yi sevmekten mi?"
Dante'nin elini tuttum.
Dante Quintana gibi birini sevmekten nasıl utanabilmiştim?