Kızım ile yaza hazırlık oyuncak eliyoruz artık verelim bunlar çok fazla dedim yıllardır çocuklardan dolayı en yorulduğum şey oyuncaktır baktım vermeye gönlü yok ...
Kızım hadi seçelim dedim oyuncak vermek istemiyorum dedi neden dedim ben birine verirsem Allah bana iki katını verecek ... Hem çok güldüm hem çok şükrettim verdiği şeyin eksileceğini düşünmüyor Rabbime güvenmiş Hamdolsun ama. Ya hiç birşey vermezse😳 #1000kitap
Düşmekse düştüm kalkmaksa kalktım. Gerektiğinde bi tokat atıp kendime, acıyla uyandım. Ellerim bomboş kaldı, yalnızlığa uzandım. Her şey, herkes beni terk etti. Ben ise ne yaparsam yapayım geçmişim benimle geldi. Ben kaçtım, kaçtıkça kovalandım. Şehrimden uzaklaştım, sevdiklerimi, küçüklüğümü ardımda bıraktım. Yine de ben yüreğimdeki sızıyı dolduramadım. Kulaklarımda sessiz bir çınlama yankılandı, her gece şu garip gönlümü efkar bastı. Dindirdim, kendime geldim, güldüm, sıcak bir tebessümle mutlu oldum ama ben kendimi kaybettim. Açtığım her yeni sayfada sayfalarım koparıldı, ben defter yaptım ama hepsi yakıldı. Eylül, Ekim, Kasım... Benim aylarım yıllara karıştı ben geçmişe karışamadım. Ben ki geçmişimi anlatırken sesim çatallaşır, küçük bir yavru köpek gibi titremeye başlardım. Şimdi ise tepkisiz bi duvar gibi donuk bakıyorum. Özür dilemek istiyorum, en çok kendimden. Hayatımın sürekli beni ötelediği ve benim hayata yetişemediğim için hayattan bile özür dilemek istiyorum. Daima içimden geçeni anlattığım, nazik olmak için süslü cümleler ya da doğrulardan kaçmak için beyaz yalanlar kurduğum için. Kendimi yarı yolda bırakıp insanları kendime hayran ettiğim ve her gece yalnız ruhumla baş başa kaldığımda, kalbimdeki atışları dinlerken duyduğum bir yağmur sesinin içime doldurduğu huzur duygusunu tadarken bile hayatımın önüme sunduğu göz yaşlarımı geride bırakamadığım serzeniş duygularımdan özür dilemek istiyorum. Ben dürüstlükle incittiğim her kalbi inşa ettim ama kırdığım kalbimi baştan yaratamadım, yaratamadım...
'Madamel
"Ama," dedim üzerine basa basa. "Kanıt yok. Müvekkilimin BL örgütüne yakınlığı aşikar fakat benim de aşikar." Umursamaz bir şekilde omuzlarımı indirip kaldırdım. "Ben de eldivenler takıyorum, o da takıyor. Ben de destekliyorum," dedim açıkça. "O da destekliyor. Bu beni örgüt lideri mi yapar?" Güldüm. "Ya da onu kurucu mu yapar? Bir suçlama olur, üzerinde saatlerce tartışılabilir ama kanıt olmadığı sürece bir gerekçeyle yargılanamaz. Müvekkilim, Krallık'a öfkeli, bu öfkesi istediği her şeyi söyleme hakkını ona veriyor, kendi nezdinde. Bana kanıtlarla gelin sayın savcım, eldivenlerden, cümlelerden daha ayrı kanıtlarla gelin."
Deprem bırazcık yatışsın bir sürü şey yazacağım demiştim konuşmanın zamanı geldi diye düşünüyorum.
Ben bu depremde ailemi öğrendim, dostlarımı öğrendim, arkadaşlarımı öğrendim ve çevremde tanımadıklarımı öğrendim.
Deprem olduğu ilk dakika evde hepimiz kacisiyorduk ben daha uyanmadim sonra biri kulağıma fısıldadı sanki fırladım yataktan herkes
"Yapamayacaksın demiyorum, yapacaksın ama pişman olacaksın. Geçeceksin karşıma, pişmanım diyeceksin. O gün, ben hayalimdeki hayatı yaşıyor olacağım ve seni umursamamak için elimden gelen her şeyi yapacağım."
Güldüm ve kaşları çatıldı. "Yoksa çocuğumuzu benden kaçıracak mısın?" dedim alayla. "Boşanma davalarıyla uğraşamam, güzel kız. Bana bunu yapma."
"Aptal herif," dedi Işık sert bir sesle. "Senden çocuğum olacağına inandın mı gerçekten? Ya da seninle evlenebileceğime?"
Bu gün çok güzel güldüm ama peşinden derin bir nefes aldım ve durdum. Neden böyleyim ben ya.. :(