Günün birinde bir keşiş, Zen ustası Joshu'ya sormuş:
"Zen nedir? Lütfen öğret bana” demiş.
"Kahvaltı ettin mi?” diye sormuş Joshu.
"Evet, Usta ettim”, demiş keşiş.
"Öyleyse," demiş Joshu, "git, çanağını yıka.”
(...)
O halde Zen’in özü hiç de olağandışı bir şey değildir. Zen, hergünkü yaşamın ta kendisidir, hergünkü yaşam ise bir yöntem değildir. Zen, her birimizin kendince gerçekleştirdiği farkındalık eylemidir. Yine de, otururken, yürürken, yatarken ve ayakta dururken bedenimizin aldığı biçim, farkındalığın, zihin ve ruh huzurunun "giriş kapısıdır".
Sayfa 9Kitabı okudu
...an'ın iyi ya da kötü, mutluluk ya da mutsuzluk verici olması değildir, yaşam bu değildir. Yaşam, an'da önünüze açılan yolu yürümektir.
Sayfa 15Kitabı okudu
Ama her zaman duvar boyunca yürüyün, mekanı ortasından aşmayın. Bu, mekana duyulan saygının ifadesidir. Böylece mekanın boşluğu dokunulmamış olarak kalır.
Sayfa 25Kitabı okudu
Bizim verimlilik temelli toplumumuzda, sonucunun önemli olmadığı bir işi ciddiye alarak ve yoğunlaşmış bir şekilde yapmak elbette çok zorumuza gider. Boş dediğimiz zamanımızı bile "yararlı" bir şeylerle dolduruyoruz. Akşam bırakıp sabah yeniden başlayan çocuklar gibi oynayamıyoruz artık. Daha güçlü, daha sağlıklı daha, artık her ne ise bir şey olmak için koşuya çıkıyor ya da spor yapıyoruz. Boş zamanımızda, aydınlanma peşinde bağdaş kurup meditasyona oturuyoruz. Oysa Zen, oyunu an’da oynamak demektir.
Sayfa 13Kitabı okudu
Yürürken yürümek ve kendi yolunu yürümek
Yolumun yolunuz olduğudur hissettiğimiz, yolumun evrenin yolu olduğudur. Sanat, adımımı bütünüyle atmaktır. O zaman hedef kalmaz artık ortada; attığım adım, ulaştığım hedef olur.