Onu, beni sevdiği için değil, sanırım beni, başkalarını sevdiğinden daha çok sevdiği için seviyorum. Gördünüz mü, gurur, kibir nerelere kadar sinsi sinsi sokuluyor!
Sayfa 367Kitabı okudu
Gurur, daha çok kendimize dair fikrimizle bağlantılıdır; kibir ise başkalarının kendimizle ilgili edinmesini istediğimiz fikirle
Sayfa 23Kitabı okudu
Kişi gururlanmaksızın kendi insanî saygınlığını nasıl vurgulamalı? Bunun cevabı, en yüce iyilik ve hakkaniyet modeli olan Allah'a teslimiyettir. Teslimiyet, kibir haline gelmemiş bir saygınlık hissidir. Teslimiyet sadece Rab Teâlâ'ya sunulur, diğer her şeyden uzaklaştırılır (“İnsanlardan korkmayın benden korkun" - Kur'an). Allah'a kulluk insanî saygınlıkla uyum içindedir. Beşerî gurur, bu kulluk olmaksızın, tahmin edilemez ve müsamaha gösterilemez bir kibir ve gösterişe dönüşür.
Sayfa 54
“Hassasiyet ve kibir.İnsanın yaşadığı sıkıntıların, felaketlerin temelinde genellikle bunlar olur. Kibir. Gurur. Korkarız, çünkü kibir yüzünden hayatın hediyesini almaya cesaret edemeyiz. Bir insanın kayıtsız şartsız sevilmeyi kabul etmesi büyük cesaret ister. Kahramanlık değilse bile cesaret.”
Narsistik kişilik bozukluğunun çekirdek özelliklerinden olan kendini üstün, eşsiz ve nadir, başkalarını ise aşağı, basit ve sıradan görme tutumu ile kibir ve gurur, ikiz kardeşler veya bir madalyonun iki yüzü gibidir. Bundan dolayı bir narsist için kabullenmesi en zor şeylerden biri, diğerleri gibi, başka herkes gibi görülmektedir.
Sayfa 26Kitabı okudu
Ve ben sebebini biliyorum, diye düşündü. Tarihin kurbanları değil vasıtaları olmak istiyorlar. Kendilerini Tanrı'nın gücüyle özdeşleştirip tanrısal olduklarına inanıyorlar. Bu onların temel deliliği. Bir arketip tarafindan ele geçirilmişler; egoları psikotik bir şekilde öyle şişmiş ki, kendilerinin nerede başladığını ve tansırallığın nerede bittiğini bilemiyorlar. Bu aşırı gurur, kibir değil; şişen egonun mutlak sınırına ulaşması... Tapan ile tapınılanın birbiriyle karıştırılması. İnsan, Tanrı'yı yemedi. Tanrı, insanı yedi.
Anlamadıkları şeyse insanın acizliği. Ben zayıfım, küçüğüm, evrende hiçbir önemim yok. Evren benim farkımda değil; görünmeden yaşıyorum. Ama bu niye kötü bir şey olsun ki? Böylesi daha iyi değil mi? Tanrılar kimi fark ederlerse yok ediyorlar. Küçük ol... Böylece yücelerin hasetinden korunursun.
Sayfa 59 - Alfa YayınlarıKitabı okudu
