İnsan birine güvenmek istiyor, inanmak istiyor, sevmek istiyor.
Sevildiğini bilmek istiyor.
İnandıklarımız inancımızı kırıyor, sevdiklerimiz terk ediyor.
Oysa sadece,
Belkide sadece bir kişi bize değer versin istiyoruz.
Yaşamak için buna ihtiyacımız var.
Çünkü ilgisizlik, sevilmemek veya değer verilmemek öldürücü olabiliyor.
-Diziden alıntı-
''Birinin yanında olmak ve onun seni bırakmayacağına güvenmek cesaret ister...''
-FRİNGE
''Hayal kurmak ve istediğin şeyi hayal etmek. Bu insan zihninin güzelliğidir. Yapmak istediğini yapmak... Bu, insan isteklerinin gücüdür. Kendine güvenmek ve limitlerini test etmek... Bu da başarmak için cesarettir.''
-Bernard Edmonds
GÖMLEĞİN DÜĞMELERİNİ YANLIŞ İLİKLEMEK GİBİDİR BAZI İNSANLARA GÜVENMEK EN BAŞINDAN BERİ YANLIŞ YAPTIĞINI SONUNA GELMEDEN ANLAYAMIYORSUN(BY BAATTİN)
Önce insanlara güvenmeyi öğrendim, sonra bunu bir daha yapmamayı. Bundan sonra güvenmek mi ? Ben artık evde kapıyı kilitledikten sonra bile kapıyı iki kez kontrol ediyorum !
" Aciz bir durum gibi gözükse de,
Az kişiye güvenmek,
En büyük sigortadır." C. Bukowski
Her zaman güvensizlik göstermek, her zaman güvenmek kadar büyük bir yanlışlıktır.
Johann Wolfgang von Goethe
Kahverengi gözlü insanlar,lider vasıflıdır ve açık sözlüdür. Aşık olduğu insana herkesten fazla güvenmek ister. Haksızlığa tahammülü yoktur.
-Adam sorar: "Kaçınız çıplaklığınıza güvenmek yerine karakterinize güvenecek kadar kadınsınız?" - Kadın cevap verir: " Kaçınız çıplak bedeni sahiplenmek yerine, üstünü örtecek kadar adam sınız?" (Anonim)
Neden her şey ikilemde bırakır insanı? Neden çekiniriz başkalarından? Neden konuşmak yerine içimize atmayı tercih ederiz? Birilerine güvenmek neden bu kadar zor? Neden?
Güç ve güveni hep dışımda aradım. Ama bunlar insanın içinden gelir. Ve her zaman oradadırlar.
Öz güvenmek, özüne güvenmek. Bunlar insanı egoist yapmadığı sürece bir insanda bulunması gerek önemli unsurlardır. Her şey bizim elimizde, bu her zaman böyleydi. Neyi nasıl düşünmek istiyorsak öyle düşündük, ne kadar duymak istiyorsak o kadar duyduk, ne kadar görmek istediysek o kadar gördük. Bize göre bardak ya dolu ya da boş olmalıydı. Hiçbir şeyi olduğu gibi kabul edemedik, kabullenemedik. Anlatıldığı kadarını anlamadık ama buna rağmen her seferinde üzüldük, bedbaht olduk. İşte bunun sebebi güvensizlikti çünkü eğer kendimize ve gücümüze inansaydık her şeyi anlatıldığı kadar anlar, gösterildiği kadar görürdük.
-Sigmund Freud