Varoluşçu terapi, deneyimin katmanlarını tek tek açmanın önemine vurgu yapar. Deneyimimizi katman katman açtıkça kendimize yakınlaşırız, kendimizi daha yakından tanır hale geliriz. İşin karıştığı nokta ise şu; o katmanlar hiç bitmeyecek. Bitmediği gibi kendimize, içinde yaşadığımız hayata ve dünyaya yabancı kalan bir yanımız hep olacak.