Kimsesizimdir ben, kimsesiz yorgun bir münzevi.
Yağmur düşmez çorak topraklarıma.
Geçmişim soluk, geleceğim filizlenmez ve kışın ayazı hiç geçmez gönül bahçemde.
Çatlaktır dudaklarım ve parmak uçlarım.
Konuşamam, kalem tutup geleceğimle yazışamam ve geçmişime haber uçuramam.
Göz yaşım yoktur benim, kurudur göz kuyularım.
Ciğerim yanık ve zedeli.
Göğüm hep alaca, toprağım hep karadır benim.
Bataklık ve sivri pıtraklarla süslüdür, sisli uzun yolum.
Ömrüm yetmeyecek bilirim ama yürürüm nasırlı parmak uçlarımla, küçük ve acılı adımlarla.
Saf sevgiyi bulmaya, huzura kavuşmaya, sonsuz uykuya dalmaya, hangisi en yakınsa ona.
Zamanı kısır, gözleri kısık, adımları kısa ve yolunun sonu meçhul bir münzeviyim ben.
Gam-ı Umman