Pencerenin kenarında oturuyorum şu an. Hani senin en çok huzur bulduğunu söylediğin şu yer var ya, işte orada...
Dışarıda kar yağıyor lapa lapa, önümde kekik kokulu çay... Sen en çok bu şekilde oturmayı severdin böyle havalarda. Dizlerine battaniye örterdim, hatırla!
Çabuk üşürdü ayakların ve çok kolay hasta olurdun böyle soğuk akşamlarda. Söylediklerimi yanlış anlama, bazı şeylerin yüreğini acıtması için yazmıyorum bunları sana. Ya da bir cevap almak için dokunmaya çalışmıyorum damarına. Artık sana dikkat edemiyorum, sana bakamıyorum. Yanında olamayacağım birinin iyi olmasını ümit etmekten öteye gidemiyorum. Sana doğru atacak adımım yok, ne yöne gidersem gideyim bana sırtının dönük olduğunu biliyorum. Görmüyorum belki ama emin ol bunu hissediyorum!
Sadece özledim, hepsi bu...
Yani senden hiçbir beklentim olmadan bunları yazıyorum..
ayet İstanbul Boğazından, son padişahla son şehzadesini alarak uzaklaştı.Hiçbir şey kalmadı geriye.Bir büyük boşluk kaldı geriye.Bir de bütün bunları, bulutların ufuk üzerinde koştuğu güz akşamları, kıyıya iyice yanaşan masal gemilerinin gölgelerine bakarak ve dahi o gölgeleri kendisi gibi görebilecek başkalarının varlığını da vehmederek dalgalara
Ayaz, büyük fatih, Put Kıran Gazne Hükümdarı Mahmut’un ahbabı ve kuluydu...
Bu kıssada kullanılan her kelimenin üzerinde dur.
İslam putlara inanmaz ama bu Müslümanlar tarafından yanlış anlaşılmıştır. Putlara inanmamak başka bir şey, kalkıp başkalarının putlarını yok etmeye başlamak başka. Aslında birinin putunu kırmak demek, olumsuz yönde de
