Hiçliğin Tadı.
♦ Ey hüzünlü ruhum.
Ihtiyar budala kanının kanatlarında
hırçın bir kıvılcım yanardı
umudun mahmuzu
yavaşça dokunsa şaha kalkardın
Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta işe yaramaz beygir uzan olduğun yere dayanmasını bil.
Sönmeyen yanı varmı dünyanın.′
Charles Baudelaire
"Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta
İşe yaramaz beygir
Uzan olduğun yere dayanmasını bil.
Sönmeyen yanı var mı dünyanın..."
Charles Baudelaire | Hiçliğin Tadı
Kafamın içinde o kadar çok düşünce var ki, hangi kanalda yol alacağımdan hep bir şüphe halindeyim, en sonunda kala kalıp hiç bir yöne akamayan bir halde seyrim. Oysa ne çok yakışırdı bir şekilde bir kanala dalıp duru bir halde yıkamak ruhumu. Dinlenmek üzere yol alırken yorulmak, yorulurken yoğrulmak... İnanmadan önce bir şeye; neden inandığını bilmek, bilip şüphelerinden arınır iken, yeni şeylerden şüphe edecek kadar cesaretli olmak ve cesaret sahibi olmadan önce bilgeliği ucundan kıyısından yakalamak, gökyüzüne doğru bakarken yıldızlara yolculuk etmenin hiçte olumsuz bir şey olmadığını düşünen bir çocuğun düşünü yaşamak içerimde. Bir takım dogma ve izmler halinde saplantılardan dan kurtulmak için çileler çekebilecek sabrı zihninde bütünleştirmek. Kimi zaman hiç farkında olmadığın kinini sorgulamak, kimi zaman sisli bir perdenin ardında bekleyen takip eden ön yargıları bir kılıç darbesiyle ortadan ikiye yarmak. Bazen sinsi korkulardan sabah uyandığında sıyrılmış olmak. Tüm kibir tadı yayan irin, leş kokulu şeyleri sıyırıp atmak her neredeyse bilerek. Bilmek, bilmek, bilmek... bilirken biriken hiçliğin farkına varmak, ve bulmak, bulduğunu anlamak, hayat endişesi olmadan mümkün olan her yola revan olmak, yolculuk sırasında uğramak kendine, kendine kendini sormak....(HK)
Hiçliğin Tadı
Ey hüzünlü ruhum.
İhtiyar budala.
Kanının kanatlarında hırçın bir kıvılcım yanardı,
Umudun mahmuzu yavaşça dokunsa şaha kalkardın.
Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta
İşe yaramaz beygir
Uzan olduğun yere dayanmasını bil.
Sönmeyen yanı var mı dünyanın...
Ruhum, acılarını örtün.
Ağır mermer tabutlarda uyanacak zamandır.
Yenilmiş yaralar
Ey hüzünlü ruhum.
İhtiyar budala.
Kanının kanatlarında hırçın bir kıvılcım yanardı,
Umudun mahmuzu yavaşça dokunsa şaha kalkardın.
Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta
İşe yaramaz beygir
Uzan olduğun yere dayanmasını bil.
Sönmeyen yanı var mı dünyanın.
~Charles Baudelaire/Hiçliğin Tadı
"Sartre’ın deyimiyle varoluş özden önce gelir. Peki, ya hiçlik özden önce gelebilir mi? İnsan önce hiçliğin içinden geçmeli mi? Ya da varoluşun kuyularından sularını, yalnızca hiçliği yudumlarken mi idrak edebilir. Hiçlik, bize varoluşun bilincine hesap sorulduğu bir tür yargı mahkemesi midir?
Hiçliğin duvarları beyaz, saydam ve tuzla kaplıdır. Varoluşun tadı ise bu tuzun bilincini yedirmek içine işlettirmektir."
Sevgi Ozan