Babamın ölümü üzerine hissettiklerim tam olarak bunlardı
Kaybettiğim şey benim için o kadar büyüktü ki ilk önceleri bunu bir türlü anlayamadım. Ne olursa olsun sonucunu ölçebildim. Sade içeride simsiyah ve çok ağır bir şeyle dolaştım durdum. Sonra bu haraplığa daha başka bir duygu, bir çeşit kurtuluş duygusu karıştı. Bir baskıdan kurtulmuştum. Artık Emine bir daha ölemezdi, hatta hastalanamazdı da. Orada zihnimin bir köşesinde olduğu gibi kalacaktı. Hayatımda birçok şey daha beni korkutabilir, farklı şekillerde felâketler yapılabilirdi. Ancak en ekonomik durum, onun düşme olasılığı ve bunun korkusu artık yoktu.
Bütün hayatımca sürekli bir ilgi aradığımı söylerdi birisi bana. Gülümsediğimi gösteren bir ayna olsaydı; birazda ışık.
