İbrahim b. Edhem tekrar oğlu ve hanımından ayrılmak istedi. Çocuk, babası İbrahim b. Edhem'in elini bırakmadı. Hanımı ise yine ayrılma düşüncesi ile ağlıyordu.İbrahim b. Edhem yüzünü semâya çevirip,
-Ya Rabbi! İmdadıma yetiş, dedi. O esnada bağrına bastığı çocuğu ruhunu teslim etti. Dostları:
-Ya İbrahim! Ne oldu? diye sordunca, İbrahim b. Edhem:
-Oğlumu bağrıma öyle bir şefkatle bastım ki, onun sevgisi ile kalbim kaynadı. Akabinde manevi bir ses: "Ey İbrahim! Beni sevdiğini iddia ediyordun. Oysa benim sevgimin yanında, başkasını da seviyorsun. Dostluğumuza ortak mı katıyorsun? Kadınlara ve çocuklara bakmayın, onlara bağlanmayın diyorsun ama sen, kadına ve bir çocuğa bağlanıp kaldın," denildi. Bunun üzerine İbrahim b. Edhem:
-Ey Rabbim! Bana yardım et. Şayet çocuğumun sevgisi, sana olan sevgimden alıkoyacaksa ya beni ya da çocuğumun canını al" diye dua ettim. Rabbim de bu duama,çocuğumun canını alarak karşılık verdi,"dedi
Şayet birileri bu durum çok acayip derse, ona deriz ki Hz.İbrahim'in oğlu Hz.İsmail'i kurban etmesi daha acayip değil midir?