Yemin ederim coğrafya kaderdir.
Sizinle içimde kendi kendimi yediğim bi konuyu paylaşmak istiyorum. Nerden nasıl başlayacağımı bilemeden girişi yapıyorum.
İstanbulda uzun bir süre yakın bir akrabamda kaldım ve oradaki insanların eğitime verdiği değeri görünce kendi yurdumun(Iğdırliyim) cahilliğine oturup ağladığım günler oldu. Oradaki kadınlar (İstanbuldaki) çocuklarını
Benlik algım...
Benlik algısına genel bir çerçeve ile yaklaşacak olursak kısaca kişinin kendini nasıl değerlendirdiği ve nasıl gördüğü ile ilgilidir.İnsanın toplumda nasıl bir rol üstlendiği , kendisi ile ilgili fikirler bütünü ile oluşturulmuş birey odaklı düşünceler toplamıdır.
Doğduğum andan beri çevremde sürekli beni olumlu şekilde etkileyen rol modellerin olması sürekli kendi hakkımda olumlu düşüncelere sahip olmamı sağladı ve bu da bana küçüklükten bu yana gelen bir özgüven kazandırdı.Kendi kararlarını kendi alabilen, aldığı karalarları sonuçları ile değerlendirebilen ve bu kararları olumsuzlukları ile görebilen bir ben olmamı sağladı.Kalabalık bir ailede doğmuş olmam ve kalabalık bir ortamda büyümem paylaşımcı bir birey olmamı sağladı ve dayanışma kavramını özümsememi sağladı.Küçüklükten beri yaşıtlarımla oynadığım ekip oyunlarında ve sonraki evrelerde girişimci bir ruhu devam ettirmem liderlik özellikleri kazanmamı ve bunu farklı alanlarda kullanmamı sağladı.Kişiler arası iletişimimin iyi olmasını kalabalık bir ortamda büyümüş olmam ve bu ortamda kendimi sürekli olarak ifade etmem gerekliliği sayesinde geliştirmemi sağladı sürekli insanlarla birlikte olmam empati duygumu geliştirdi ve insanları tek yönleri ile değil de tüm yönleri ile değerlendirebilmemi sağladı bu da bir insanı değerlendirirken tek yönlü bakılmaması gerektiğini ve o insanın kötü yönleri olduğu gibi iyi yönlerinin de olduğunu anlamamı sağladı.Bunun sonucunda her insanı olduğu gibi kabul etmemi ve yargılamadan önce defalarca düşünmem gerektiğini anladım.
İyi insanlar iyi ki varlar...
Arkadaşlar şu an o kadar değişik duygular içerisindeyim ki ..
Annem ve kardeşimi daha güvenilir olan Elazığ'a bıraktım. Dedemlerin köyünde müstakil evleri vardı. Neyse benim de tekrardan Malatya'ya dönmem lazımdı, ilçeye kadar geldim ama ondan sonra araç sıkıntılıydı. Etrafa bakına bakına yürürken eczane gördüm ve hemencecik girdim içeri. Sanki iftar vakti de suya kavuşmuşum gibi. Girdim içeri, ben de eczacıyım yolda kaldım sizi görünce direkt koştum dedim. Canım eczacılarım benim hemen buyur ettiler, konuştuk ettik. Yakınlarını aradılar hemen bi araç ayarladılar 1 saate kadar gelecek şekilde. İçeride de depremzede hastalar var.. Kendimi hastalara bir yandan ilaç bir yandan moral verirken buldum. Nasıl iyi geldi anlatamam. 3 eczacı kol kola verdik umut olmaya çalıştık birilerine, psikolojik olarak destek vermeye başladık. Birbirimizi tanımayız etmeyiz, sırf meslektaş güvencesiyle girdiğim yerden umut dolu bir Esma olarak çıktım. Ben sizi bir ömür unutmam kıymetli eczacılarım. İyi insanlar iyi ki varlar, nasıl iyi geldi nasıl mutlu etti, içime huzur doldurdu.
Şimdi ise yoldayım, Malatya'ya doğru gidiyorum tekrardan. Ortalık fena, benzinlikler tıklım tıklım dolu. Malatya yeniden inşa edilecek sanırım. Tüm illerde arkadaşlarım var hepsi için aynı şey geçerli. Rabb'im rahmet etsin bize, görüntü paylaşmak istemiyorum çok ağır. Yanımda ceset çıkardılar, torbalarla sevk ediliyor😔
Zikir, Kur'an devam inşâallah 🤲🏻
''Ben hep kulaklarımı tıkarım ama senin müziğin o kadar güzeldi ki kayboldum..''
Derler ki; ''Aşığın feryadı susuşunda gizlidir, çektiği çilede, düştüğü çöldedir."
Anna Karenina'nın başında "Mutlu Aileler birbirine benzer, ama her mutsuz ailenin mutsuzluğu kendine göredir" der Tolstoy. Ama mutlu bir ailenin içindeki mutsuz bir bireyi anlayamaz Tolstoy hiç. Gerçi kendisi ilerleyen yaşında mutsuz bir aile oluşumuna katkıda bulunmuşsa da kendi tarzında, o ölünce ailesindeki herkes mutlu olmuştur
Dünyaya bir daha gelecek olursam eğer, lütfen, bu sefer de imtihanım ailem olmasın. Yaşadığım bu korkunç hayatın sorumlusu onlar çünkü. O kadar çok şeyi düşünüyorum ki... Geçmişi, şu anı, geleceği... Hepsinde de, yaşadığım (ve yaşayacağım) o korkunç günlerimin içinde ailemin izi var ve ne yazık ki hep var olmaya devam edecek. Hapishanedeki