Birlikte oturur dumanlanırdık, birlikte yapayalnızdık.
Armut, eğer ağaç eğimli bir tepede bulunuyorsa dibine düşmeyebilir!
İnsan nedense, kendisine ızdırap çektirenlere yeni ızdırap şansları tanımak konusunda çok heveslidir.
Kendimden başka hiç kimseyle ilişkim yoktu, aynayı da bir dolaba tıkmıştım.
Sevgi
İnsanların utanıp sıkılmadan her tarafta,kafelerde,dükkanlarda,merdivenlerde seviştikleri ve sevişmenin, yumruklaşmak ya da oynayan çocukların üzerine "Napalm Bombası" atmak kadar doğal sayıldığı bir dünya...
Çünkü böyleydik biz; çok uzaklarda, çılgınlığın savanlarında çıktığımız, yaşam boyu sürecek olan safaride, varlığına derinden inandığımız altın gergedanın peşinden koşan bir çete.
‘ Büyük dünya’ çok ‘tehlikeli’ olmaya başlayınca, ağlayıp tökezleyerek geri çekilmek.
Çocuk olmayı hiç sevmedim. Çevremdekilerin ancak baldırlarına kadar erişebiliyor olmayı, salonda paldır küldür yürüyen gürültücü devlere bakmak için başını kaldırmayı –yıllar sonra bunun çocuklar için uydurulmuş yalancı ve yapay bir dil olduğunu anlamış bulunduğum yapay ve yabancı bir dille- konuşmalarını dinlemek zorunda kalmayı çok aşağılayıcı bulurdum. Hele şu sonsuz kibarlıkları! Salak herifin biri gönlünden kopup da sana bir teklik verdi diye kurulmuş saat gibi teşekkür etmek zorunda kalmak. Parayı ağzıma tıkıp karnabahar kulaklarımı kıvırıp, bu ten rengi otomattan da aynı cevabı alabilirlerdi yani. Yetişkinler küçük madeni parçaları etrafa saçıp, ucuz saygı toplamayı çok iyi bilirler.