"TANRI ÖLDÜ!!!"
Friedrich Nietzsche “Tanrı öldü” dediğinden beri 134 yıl geçti ve bu söylemiyle 19. yüzyıl’dan günümüze kadar felsefe öğrencilerine baş ağrısı olmaya devam etti. Belki de felsefede en iyi bilinen fikirlerden biridir, hatta “Şen Bilim (the gay science)”in bir kopyasını eline bile almamışlar tarafından bile; kaldı ki kitap buradan türemiştir. Fakat
8. Hikaye Tamamlama Etkinliği
Hikayemiz bu ileti altından yürütülecektir.
Katılımcı sırası ve yorumlar için: #11646309
NigRa
Saat gece yarısını çoktan geçmiş "yarım" diye belirtilen 12.30'u göstermekteydi. Akreple yelkovan iki ayrı uçtaydı, kavuşamayan iki aşık gibi diye düşündü. Sonra aklı yine yarım kavramına kaydı. 24'ün yarısı 12
“hiç korkmaz mısın sen? Her zaman sakinsin.”
“Yusuf ben duygu kelimesini sözlükten çıkaralı yıllar oldu. Sevmek, korkmak, küsmek ve kırılmak, öfke dışında her ne varsa beni terk etti. Hepsini mantığıma hapsettim sesleri çıkmıyor.”
“Bu cevap karşısında ne diyeceğimi bilemiyorum. Amma kızını seviyorsun, büyük efendiden korkuyorsun ve sana böyle bir kader yazan Allaha kırgınsın. Allah kusursuzdur. Ona kırılmak en büyük hatalardan biridir. Duygularının hepsi duruyor sadece sen kullanmamaya çalışıyorsun Bu duygular yoksa insan neye yarar ki?”
Uğur UKUT (Tugvan-2 Kıyamet kızılı)
Arkadaşlar gördüğünüz üzere okumakta olduğum bir kitap var.
Tarık Tufan - Kekeme Çocuklar Korosu...
Bu sayfaları alıntı yapmak istemiyorum daha doğrusu istiyorum ama ileti olarak paylaşmak çok daha güzel ve anlamlı olacak. Lütfen sonuna kadar okumanızı tavsiye ediyorum. Biraz uzun ama çok dikkat çekici... Sayfa 105- 110 arası. Es geçmeyin
Modern insan kendisi dışında ne varsa onları düşünmek zorunda. Kendilik artık yasak bölgenin adı; yani üzerinde konuşulmayan. Kişi kendinden uzak düştüğünü fark etmemeli, kendini hatırlamamalı ve asla kendini özlememeli. Fark etmek, hatırlamak ve özlemek, hepsi de yasak bölgenin ihlali anlamına geliyor modern dünyada. Kafka'ya sorulur: "Niçin üzülüyorsun ki? "Hiçbir eksiğin yok!"
"Haklısın!" diye cevap verir, "Hiçbir eksiğim yok kendimden gayrı!"
{dücane cündioğlu}
Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma