"Neredeyim ben, neresi burası?"
"Cennet!" diye cevapladı beni. Sırıtıyordu da.
Bunları nereden biliyorum? Yanlış soru, bu bilinecek bir şey mi, bunları nereden hatırlıyorum? Ben mi yapardım bunu, yapıyordum bunu, yapıyorum bunu? Adımı bile bilmeyen bir adam olarak bunu nasıl hatırladım? İçgüdü, dürtü, yaşama refleksi, hayata tutunma, savunma... Yaşama uğraşı.
Duvar değil o. Dünya. Dünya da değil, hayat, yaşam, onu it, böylelikle kendini geriye çekmiş olursun, o gerçeklerin dışına, ötesine değil, gerisine, şimdi bak, orada değilsin artık, oradaki acı sana yabancı, yalnızlık yabancı, sakinsin artık, huzur dolu.
Bu adam kim? Ben... kimim? Adım? Ben, ben... Zihnimdeki karanlık çoğaldı ve beni yuttu. Kayboldum.
Tuvalet mi arıyorum? Bilmiyorum. Çare arıyor da olabilirim.
Okumak genç olmanın biricik farkı, genç kalmanın yegâne tılsımıdır.
Medeniyetin taşıyıcısı kitaptır. İnsanın hakikate, bilgiye, güzelliğe duyduğu hasret ancak kitapla diner.
İnsan kendisini keşfederken acıya dokunur.
Sayfa 25
O zaman da anlayacaksın zaten, ne yaşadığını bilmiyorsan kim olduğunu bilmenin bir faydası olmadığını.
Sayfa 60Kitabı okudu
Aşk derdimizdi ve yani derdin devası da aşktı vesselam.
Sayfa 113Kitabı okudu
Baktı yüzüme. Acı vardı gözlerinde, canım benim. Merhamet ettim ona. Ama bir şey gelmezdi elimden. Acı gözlerini kör etmişti, el yordamıyla yürüyecekti, kafasını kolunu bacağını bir yerlere çarpa çarpa bulacaktı yolunu. Bu sırada elbette daha çok yanacaktı canı. Ama başka bir acı olacaktı artık bu ve yolunu bulmaya çalışırken duyduğu acı önceki acının üzerini örtecekti. Acıların ilacı başka acılardı, bunu idrak edecek, anlamadan bunu yaşayacaktı. Anlayacağı zaman geldiğinde de zaten artık o ilk acı çok geride kalmış olacaktı. Tecrübe. Olgunluk. Olmak. Acıdan gözleri kapalı olmayacaktı artık. Artık gözleri olmayacaktı. Kör olacaktı ama hiçbir yere çarpmadan yürüyecekti. Gülümsedim merhametle bu cahil gencin yüzüne ki, cevap verdi bana;
"Sende kalsın, gece karanlık, nereden düşeriz belli mi olur?"
Sayfa 99-100Kitabı okudu
"Sen dönüştün mü? Yoksa, ihtiyar nereye gitti?" dedim, heyecanla.
"Elbette dönüştüm, zaman dönüştürür, değiştirir. Bir an önce ben hiçbir şeyden korkmam diyen, bir an sonra korkudan küle dönüşür. Nice güzel ben âşık olmam der de, ne âşık olması, aşk olur da çölde kuma dönüşür. Mutluluk bir kıvılcımla tükenir, acı bir tebessümle diner. İnsan değişmem dedikçe değişerek insana dönüşür. Ben de dönüştüm."
Sayfa 89Kitabı okudu