Affetmeyerek geçirdiğimiz her geçen gün, içimizdeki kini, öfkeyi, nefreti besleriz ve büyütürüz. Büyüdükçe intikam alma duygumuz daha da güçlenir. İçimizdeki ateşi soğutamayız, ona sürekli odun atmakla meşgul oluruz. Bu bütün düşüncemizi işgal eder, bütün enerjimizi tüketir. “Ben bunu hak etmedim.”. “Bunca şeyden sonra bunu bana nasıl yapar?” der dururuz. İçimizdeki ateşi bu düşünceler biraz daha harlar. İlk bizi küle çevirir. Bu kan davasının silahından çıkan ilk kurşun bizi vurur da anlayamayız. Çok sonra anlamaya başlarız ama bu bir pişmanlıktır. Çünkü bütün enerjimizi ve dikkatimizi cezalandırmak için harcamışızdır ve bir şey de kazanmamışızdır. Uğradığı mız ihanetin gözümüzü kör etmesinin bu sonuçlarından ancak affederek kurtulabiliriz ve kendimiz için verimli yaşayabiliriz.