Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
İrem
İrem
@iremtan
Psikoloji
Sakarya, 14 Şubat 2001
107 okur puanı
Eylül 2016 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Açlık Oyunları, genç kurgu okumaya başladığım seri, yeri bende epey ayrıdır. Açlık Oyunları dünyasından yeni bir kitap çıktığını duyunca heyecanlanmıştım, Snow hakkında olduğu için önyargılıydım ama kitabı sevdim.
Açlık oyunlarının ilk yıllarını okumak, Snow'un çok fazla şey değiştirdiğini fark etmek ve Açlık Oyunları fikrinin Snow'un babası yüzünden uygulandığını öğrenmek etkileyiciydi.
Snow karakterine gelince, şaşırdığım çok fazla şey yaşadı / yaptı. Ufacıcık bir an sempati duydum, iyi bir insan olabileceğine inandım gibi, ama Snow'un eninde sonunda bir şeyler yaşayacağını ve bizim bildiğimiz karakterine ulaşacağını biliyordum bu yüzden şaşırdım diyemem. Üzüldüm diyebilirim, Snow'a değil de Lucy Gray'e ve Sejanus'a üzüldüm. Sejanus bayağı saf bir karakterdi, çok bağlanamasam da üzüldüm onun yaşadıklarına.
Lucy Gray ise, on ikinci mıntıkanın ilk galibi, Katniss'e aşırı benzettiğim bir karakter. Aynı şarkıları söylemeleri beni duygulandırdı. Katniss "Deep in the meadow" şarkısını söylediğinde Snow ne tepki verdi deli gibi merak ediyorum.
Beni reading slump (okuyamama durumu)dan çıkardığı için daha bi' sevdim sanırım. Uzun zamandır kitap okuyamıyordum, ciddi anlamda bu aylarda bir şey çöküyor üzerime... Bu kitap ise, basit ve akıcıydı. Zihnimi dinlendirdi bir nevi. Günlük gibi olması güzeldi, karakterleri güzeldi. Psikolojik sorunları olan karakterleri okumayı hep sevmişimdir zaten, bizim Daelyn de onlardan biri oldu. Ben Santana'yı da sevdim, her ne kadar tam çözemesem de. Çok uzatmak istemiyorum, sadece bir şeye daha değinmem gerekiyor. Final. (Finalde tam olarak ne oluyor, bizim kız amacına ulaşıyor mu? Orayı tam anlamadım..) Finalden sonrasını okumak isterdim. Yani, Santana'yı, ya da Daelyn'nin anne ve babasını. Ariel'in bile hikayesini okumak isterdim. İlgi çekici kısa hikayeler serpiştirilmiş gibiydi kitaba.
Serinin diğer kitapları gibi akıcı bir kitaptı, Levana'nın böyle bir geçmişi olduğunu tahmin ediyordum elbette ama Channary bayağı abartmış. Kız kardeşine neler yapmış yani, Levana da etrafındaki hiçkimsenin onu sevmediğini, herkesin Selene'nin büyümesini, Selene'nin (Winter'ın da) ondan daha güzel olduklarını düşünmeleri onu biraz delirtmiş (biraz mı? diye soruyor içimdeki ses).
Channary'nin, Selene'a beslediği duygu çok güzeldi. Yani, hoşuma gitti. Kötü bir insan olmasına rağmen, kalbinin derinliklerinde olan, daha önce öz kardeşi, anne ve babası da dahil kimseye vermediği bu sevgiyi kızına vermesi çok güzeldi.
Aslında Levana ve Cinder (Selene)'nin aynı olayı yaşadığını görüyoruz. Ablasının ona yaptığını o da yeğenine yapıyor.
Tabii, bu onu masum yapar mı? Yapmaz. Jonathan Morgensters için hissettiklerimi hissetmemi saglayamaz (kendisi en sevdiğim kötü karakterdir, aslında kötü olan o değil de neyse spoiler vermeyeyim yanlış kitap). Levana, adeta bir Marcie Miller. Hatta Marcie'den de kötü bir zihne sahip.
Yazık.
Okur Takip Önerileri
Veda ha? Tam bir veda sayılmaz ama yine de uzun süre bu karakterleri okumayacak olmak beni üzüyor. Tamam, kabul etmem gerekirse beni bazen sıktılar, (dördüncü ve beşinci kitabı pek beğenmediğimi ve zor okuduğumu söylemem gerekiyor sanırım.) Bu kitabın fazlalık yerleri var mıydı, emin değilim, ama rahat okuyabildim. Yani, 800 sayfa ve 3 günde bitti. Aslında 2 gün, dün hiç elime almamıştım ama konumuz bu değil...
Neyse, yorum yapamayacağım - ya da yapmayacağım - çünkü Jonathan ya da Simon için, ya da Max ya da Jordan ya da Raphael için üzülmek istemiyorum.
Ama söyleyeceğim son bir şey var, Zacheriah'ın kim olduğunu biliyordum, başından beri (hayran sayfalarını yalayıp yuttum diyebilirim - çok spoiler okumasam da kim olduğunu biliyorum). Ve kendisi beni etkiledi. Yani söylediği her şey, duyguları, bağları beni etkiledi. Bu seriden sonra direkt Geceyarısı Leydisine başlamayı düşünüyordum, günümüzden devam etsin diye ama serinin ne serisi olduğunu unuttuğum mekanik'le başlayan geçmişi Will, Jem ve Tessa'yı anlatan seriyi okuyacağım. (İnşallah.)
Bu seriye başladığım için memnunum, başlamadıysanız, ya da yarıda bırakmaya karar verdiyseniz devam edin bence.
Kitabı henüz bitirdim ve hala gözlerim yaşlı. Bundan sonrası spoiler içerebilir, baştan uyarayım.
Beni hiç beklemediğim bir anda buldu. Zaten Jude'un ölümü sarmıştı - bir önceki kitabı bitireli bir gün ya oluyor ya olmuyor- bir de üstüne benim bebeğim Cole öldü. Yani o kadar bir anda oldu ki! Vida gelip Stewartlardan biri öldü dediğinde şoka
Kitabı az önce bitirdim ve gerçekten güzeldi. Akıcıydı, birkaç saat içerisinde bitti. Henüz 11 yaşında olan bir çocuğun yaşadıklarını anlatması, bu yaşadıklarının zor şeyler olması insanı biraz kötü hissettiriyor. Ve Melody'nin düşünceleri, toplumca normal olmadığına karar verilen fakat aslında normal, zeki ve güzel kalpli olan insanları sadece dışarıdan gördüğümüze göre yargılamamamız gerektiğini fark ettirdi bana. Evet, bunun uzun zamandır farkındaydım, zihinsel engelli bir büyük dayıyla büyüdüm. Ama bu kitabı okumak daha iyi anlamamı sağladı.
Okuyun, düşüncelerinizi geliştirin.
