Şule Akçay'dan
Zâhir
Tahtaları derinden hissediyordum. Çıplak ayaklarım zemindeki soğuklukla bütünleşerek ileri doğru atılırken bu derinliği daha fazla hissediyordum,tenim tahtaların üzerindeki toz zerreciklerini öyle bir benimsiyordu ki... Tozların ciğerlerime yapışıp nefes almamı engellediğini düşünerek bedenimi bir o yana bir bu yana atıyordum. Zihnim
Dua..
Esmâ-ül Hüsnâ Duâsı (10)
Yâ Berr!
Yoktum yokluğumun farkında değildim
İyilik ettin var eyledin beni
Anılmıyordum anılmaya değer değildim
İyilik ettin insan eyledin beni
İsyanım biraz da kendime! Gururumu,
onurumu, kadınlık haysiyetimi
kaybettikten sonra hayallerimi
gerçekleştirsem ne yazar? Şayet bir gün
şöhret basamaklarını tırmanabilirsem, o
şöhret bana kaybettiklerimi geri
verebilecek mi? Hiç acılara
boğulmamış, gözyaşı akıtmamış gibi hayalleri, umutları ve mutluluklarıyla
oynanmamış gibi olabilecek miyim?
Ben, kendi içimdeki ‘ben’i yitirdikten
sonra, şöhret bir tarafa yaşamanın bir
anlamı var mı?
İskambil kağıtlarından kurulmuş yalancı dünyalara sığdıramadım sevdamı.
Yağmur var bu sabah şehrimde,
Şimdi kaç sonbahar lazım sevdamın yapraklarını dökmeye.
Elimde küller var,bir parçada yanlızlık..
Bu kaçıncı gidişin hatırlamadım,
Ama bu son olsun,
SOn aldanışım,
Son sevişim..Aldım başımı gidiyorum..
Sana kalsın bu şehir.
Acılarımı,yanlızlığımıda götürüyorum..
Sevdamı seriyorum ısısız kaldırımlara..
Sana kalsın ben gidiyorum..
Bu son aldanışım,son yıkılışım olsun..Bu kaçıncı gördüğüm sonbahar?
Rüzgarlar savururken saçlarını,
Avuçlarına düşen her yağmur damlasında
Dua gibi ezberledim adını.
İşte yine eylül geldi..
Üşüyorum sensiz.Damarlarımdaki kan çekiliyor yavaş yavaş,
Adın düğümleniyor boğazımda,
Martı seslerine karışıyor çığlığım.
Yenildim ben bu yalancı sonbahara,
İsyanım sana değil,kendime
Bir başıma kafa tutmak neyime,
Bu son aldanışım,son yıkılışım olsun..
Arzu Terzioğlu