Şevval Yalçın
@itssevval
Öğrenci
24 Aralık
36 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Ben bir şeyin taklidiydim; fakat aslını bile doğru dürüst öğrenememiştim. Belki de bana ne olduğunu sonuna kadar okumamıştım. Yarabbim ne korkunçtu! Belki de birilerinden duymuştum, onlar da başka birilerinden duymuştu, başka birileri de...Ülkeme ve insanlarına kızmaya başladım: Kimsenin doğru dürüst okuduğu yoktu. Doğru dürüst hissetmesini bile beceremiyorlardı. Bu yüzden insan, duyduğu şeyleri söyleyen insanların kültürüne güvenemiyordu. Belki bu zavallılığın, bu yarım yamalaklığın, bu gülünç durumun bile bir aslı, gerçek bir biçimi vardı.
Sayfa 61 - iletişimKitabı okudu
Bir kitap okudu
331 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Şevval Yalçın tekrar paylaştı.
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. Kafamda, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor... Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman ne kadar hazin bir hal aldığımı tasavvur edemezsiniz.
Sayfa 88Kitabı okudu
Gülten Akın Şiirler
•Seni Sevdim•
Seni sevdim, seni birdenbire değil usul usul sevdim "Uyandım bir sabah" gibi değil, öyle değil
.
.
Seni sevdim. Artık tek mümkünüm sensin
•Kent Bitti•
Eskici-Sevgi Soysal
Beklemek, değişmesi mutlaka gereken bir durumda beklemek bir çözüm olamaz ki. Aslında hep değişen, ağır, çıldırtıcı ağırlıkta değişen şeyleri görememenin adı beklemek olabilir. Ama mutlaka değişmesi gereken, bir anda değişmesi gereken bir durum, durmakla, hiç bir şey yapmamakla sağlamlaşır ancak. Bunun adı beklemek olamaz, bunun adı miskinlik, korkaklık olabilir.
Böyleyken, yine onunla aramda, iki ayrı kalıp ve ruh arasında öyle uçurumlar görüyordum ki, en taşkın yakınlaşma cehdine rağmen insanların birbirlerine ne kadar uzak olduğu, herkesin kendi içinde ve kendi hücresinde yapayalnız kaldığı hakikatini alev alev içiyordum. Bu hal bana, sadece bana hissettiriyordu ki, Allah’tan başka her yakınlık, temelsiz bir vehimden ibaret.
Bir kitabı yarım bıraktı
Tek dava O’nu bulmakta, bulduracak olanı bulmaktaydı. Binbir istikamette seke seke, sağa sola büküle büküle, renkten renge bulana bulana, hiçbir şeyden habersiz ve insandaki meccani emniyet ve bedahet saadeti karşısında şaşkın, hep o BİR etrafında helezonlar çizen bir hayat...Benim hayatım budur!