Ne var ki her ölüde olduğu gibi, yüzü yaşarken olduğundan daha güzel, özellikle daha anlamlıydı.
Sayfa 16Kitabı okudu
Evlilik... öylesine beklenmedik, öylesine hayal kırıklığıydı ki... Karısının ağız kokusu, o şehvetli haller, yapmacıklık ! O ruhsuz işi, para hırsı, bir on, yirmi yıl hep aynı şey... Gitgide artan bir ruhsuzluk! "Tepeye tırmandığımı zannederken aslında bayır aşağı koşmak.
Sayfa 71 - İş BankasıKitabı okudu
Ya gerçekten de yaşamam gerektiği gibi yaşamadıysam, bilinçli seçtiğim yaşamım yanlışsa?
Sayfa 78 - İş BankasıKitabı okudu
bu ölüm tanıdığı biri ölen her insanda olduğu gibi, onlarda da gizli bir sevinç yarattı; çünkü ölen kendileri değil, bir başkasıydı.
... Ama güzel bir geceydi. Müthiş bir soğuk vardı. Olağanüstü sessizdi çevre, dal kıpardamıyordu. Gökyüzü pırıl pırıldı. Dolunay her şeye donuk bir gümüş parlaklığı vermişti. Doğada öylesine bir huzur vardı ki, elli adım yürüyünce başına gelen felaketi unutuvermişti İvan İlyiç.
Sayfa 18 - İğrenç Bir Olay
"Körbağırsakmış, böbrekmiş... bunlarla hiç ilgisi yok! Yaşam ve ölüm! İşte o kadar! Yaşıyordum... bir yaşamım vardı, ama şimdi usulca elimden kayıyor ve ben onu tutamıyorum. Evet. Ne diye kendimi aldatayım? Benden başka herkes bilmiyor mu ölmekte olduğumu sanki."
"Acıların zaman içinde gitgide artması gibi, hayat da bütün olarak hep daha kötüye gidiyor" diye düşündü. Çok gerilerde, hayatinin başlangıç donemlerindeki aydinlik nokta gitgide karariyordu. Hayat gitgide artan acılar demek; artan bir hızla en dibe, en korkunç acılara doğru uçmak demekti. "İste ben de ucuyorum..."
