"...doğmak üzereyiz, çığlıklarımız dünyanın doğumunun acıları."
Sayfa 59
-Hakikati biliyormuş gibi konuşuyorsun
-Hayır. Yanılmaktan yorulmuş gibi konuşuyorum.
Sayfa 64Kitabı okudu
Söyleyecek şeylerim olduğunda, bunları söyleyecek zamanım olmadığını düşünmek korkutuyor beni.
Sayfa 63Kitabı okudu
Düşlerden korkma, onlar gerçek değil. Kafamızdaki Düşünceler işte, birbirine karışıyorlar, söze dökemediğimiz anılar onlar.
Sayfa 22Kitabı okudu
Herhangi birini bir kafese hapset. Ona bir battaniye, kuş tüyü bir yastık, bir ayna ve sevdiklerinin fotoğrafını ver. Onu beslemenin bir yolunu bul, sonra birkaç yıl onu oracıkta unut. Bu koşullar altında, çoğunlukla elde kalan suçluluğa indirgenmiş, kafesin şekline bürünmüş bir insan kabuğu olacaktır.
Sayfa 69Kitabı okudu
“Uyu yavrum, uyu. Yaşam güzel derler. Ne derlerse desinler, kimse bilmez bizleri neyin beklediğini. Uyu yavrum, uyu. Senin günün de gelecek, hep hak ettiğin gibi tatlı bir uykuya dalacaksın. Uyu yavrum, uyu.”
"-Pek iyi görünmüyorsun.
-Öleceğim. Daha önce hiç olmadığım kadar iyiyim."
Sayfa 64
Farklı coğrafyalarda aynı kaderler...
Ondan buranın insanlarının derisi kalındır, sert mizaçlıdırlar, yılmaz bir sabırla, ne bir şey isteyerek ne şikayet ederek katlanırlar bu toprakların güçlüklerine.
Sayfa 26Kitabı okudu
Yaşam harika ama yaşamak dayanılmaz.
Öte yandan, isyana teşne olan, sorgulayan ruhlarının çağrısına kayıtsız kalamayan insanlar uzun süre tutsak edilemez: bir isyankarı birkaç yıl bir kafese kapatın , ya kaçacak, el altındaki nesnelerle titizlikle planladığı intiharını gerçekleştirecek veya kendi bedenini parmaklıkların arasından geçecek kadar küçük parçalara ayırırken ölecektir. Burada asıl sorunsa bu asilerin kolektif bilinçte yer etmesi ve yayılmasının verimli tabiatıdır : biri öldüğünde yerine ikisi gelir.
Sayfa 69Kitabı okudu
Düzensizlik zamanlarında vardım şehirlere,
Açlığın hüküm sürdüğü zamanlarda.
İsyan zamanlarında karıştım arasına insanların
Ve onlarla birlikte isyan ettim.
Böyle geçti,
Yeryüzünde bana bahşedilen zaman.
Bertolt Brecht
"...uykusuzluk, yaşamının gülünç ufku çapında rutininin bir parçasıdır artık. Dünyası boğulduğunda insanın uyku kabiliyetini yitirmesi doğal..."
Sayfa 46
Ne derlerse desinler, kimse bilmez bizleri neyin beklediğini.
Herkesi düşünmekten bıktım!